บทนำ

แจ้ง!! 

นิยายเรื่องนี้เป็น ชายxชาย ถ้ารับไม่ได้กดปิดค่ะ แต่สำหรับคนที่รับได้ แฟรี่เทลเรื่องนี้ไม่มีเวทย์นะเอ้อ! 

______________________________________________________

                     

[สามทุ่มของคืนนี้ไปเจอกันที่บริคบาร์ที่เดิมนะ มารับเราด้วยนะ] 

ผมมองข้อความที่ส่งมาจากลูซี่เมื่อตอนสองทุ่ม ถัดจากเวลานัดเป็นชื่อผับที่พวกเราไปกันเป็นประจำ 'Brick Bar Of Magnolia'  พวกนี้.. ว่างเป็นเมา  

เมื่อแต่งตัวเสร็จผมก็ขับรถคันหรูของตัวเองออกไปรับลูซี่ทันที  เมื่อถึงหน้าบ้านลูซี่ผมก็โทร.หาเธอทันที 

"ไม่ต้องโทร. หรอกค่ะ"

เสียงของลูซี่ดังขึ้นมาในโทรศัพท์เมื่อหันไปก็พบว่าเธอนั้นยืนอยู่ข้างรถของผมแล้ว 

"เสร็จนานรึยัง"
"ไม่นานหรอกค่ะ เธอโทร. มาเราก็เสร็จพอดี แต่ยัยพวกนั้นน่ะ โทร. ตามเป็นสิบๆสายเลยนะเนี่ย"

ลูซี่พูดเสร็จก็หัวเราะออกมาเบาๆ คงไม่ต้องบอกนะว่าเราเป็นอะไรกัน เราสองคนเป็น'แฟน' กันครับ ภานในรถที่แล่นไปเต็มไปด้วยบทสนทนาตลอดทาง 

เมื่อถึงหน้าประตูบาร์การ์ดที่คอยคุมไม่ให้เด็กอายุต่ำกว่า18ก็เดินมาทางเราสองคนทันที  

 "ต่ำกว่า18เข้าไม่ได้นะครับ"

หึ! สงสัยใส่แว่นจะจำกันไม่ได้ คิดได้ดังนั้นผมจึงถอดแว่นออก

"อ้อ! คุณหนูนี่เอง ไม่คิดว่าวันนี้จะมานะครับ"
"เพื่อนของชั้นมารึยัง"
"มาแล้วครับ"

คงไม่ต้องสงสัยกัน เพราะพวกเรายังไม่ถึง18กันทุกคน ตอนนี้พวกเราอยู่ม.5 ผมกับลูซี่อยู่กันคนละโรงเรียน ลูซี่อยู่โรงเรียนหญิงล้วน แน่นอน ผมนั้นอยู่ชายล้วน เราสองคนพบกันที่บริคบาร์นี่แหละ

"ทำหน้าเข้มมากๆเดี๋ยวหน้าก็แก่หรอก"
"ก็อยากรู้ว่าถ้าหน้าแก่ แล้วยังจะมีคนรักอยู่รึปล่าว"
"แหม.. รักนะคะคนหน้าแก่!"

ตืด! ตืด!

เสียงโทรศัพท์ของลูซี่ดังขึ้นเป็นจังหวะ

"ฮัลโหล.. มาแล้วเนี่ยที่เดิมใช่มั้ย.. ได้ๆเดี๋ยวเจอกัน"

เมื่อวางสายเสร็จลูซี่ก็ลากผมไปที่เดิมของพวกเราทันที

"แหมๆ... กว่าจะมากันได้! ไปกินตับกันอยู่รึไงคะ!!"

เสียงของคาน่าพูดแดกดันมาแต่ไกล 

"ถ้ากินจริงๆนะ นานกว่านี้อีก"
"นัตสึ! ทะลึ่ง"

ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ก็นั่งบิดเป็นเกลียวอยู่บนเก้าอี้นวม

"วันนี้ใครเลี้ยงเนี่ยทำไม ดูเป็นพิเศษกว่าวันอื่น" ผมถามอย่างสงสัย
"อะแฮ่ม! วันเนี้ยพวกเราไม่ได้เลี้ยง" เลวี่พูดอย่างอารมดี เพราะตัวเองไม่ได้เป็นคนออกตัง
"แล้วใครเลี้ยง"
"ถ้านัตสึรู้แล้วจะตกใจ"
"หืม?ใครอ่ะ"
"เกรย์ไงจ๊ะ"

ใครวะ! เหมือนจะคุ้นๆ 

"ทำหน้าอย่างเงี้ยงงชัวร์ จะอธิบายให้นะครับคุณนัตสึ เกรย์ ก็คือ เกรย์ ฟูลบัสเตอร์ ที่เคยมีเรื่องกับคุณนัตสึสมัยม.ต้นไงครับ"  สติงอธิบายออกมาทำให้ผมหายสงสัยทันที
"ไอบ้านั่นน่ะนะ!! ทำไมมันต้องเลี้ยงด้วย"
"ก็วันเนี้ยวันเกิดจูเบีย แฟนของเกรย์ไง"   ลูซี่ก็ช่วยอธิบายให้ผมกระจ่างชัดขึ้นอีก
"ก็เข้าใจนะจ๊ะว่าเนี่ยเป็นบาร์ของพ่อเธอ คงไม่ชอบใจที่คู่กัดของตัวเองมาปิดงานเลี้ยงหรอกใช่มั้ยจ๊ะ"
"ใครว่า.. มันเลี้ยงก็ดีเหมือนกันทางเราก็ไม่ได้เสียตังซักหน่อย"
"ใครว่าไม่เสีย พวกฉันน่ะเสียค่าเค้กนะ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปเก็บตังมันทีหลัง ฮ่ะๆ"

เหมือนจะคุยกันเพลินไปหน่อย นี่สี่ทุ่มกว่าๆแล้วหรอเนี่ย  ในกลุ่มเรานั้นพวกที่เป็นผู้ชายก็นั่งดริ้งกันไปเรื่อย ยกเว้นกับ.. สติงที่ลุกไปดิ้นเกี้ยวสาวอยู่อีกทาง ส่วนพวกผู้หญิงก็ไปดิ้นกันจนตอนนี้กลับมานั่งพักพักเหนื่อยกันอยู่ 

"เป็นไงมั่ง"  ผมถามลูซี่ที่ตอนนี้นั่งหอบอยู่
"เหนื่อย แต่หนุก"
"เหงื่อออกเต็มเลยเนี่ย มาๆเดี๋ยวเช็ดให้"
"ขอบคุณน้า นัตสึ"

ในขณะที่เรากำลังคุยกันอยู่ ก็มีบุคคลมาใหม่อีกกลุ่มหนึ่ง 

"ว่าไงทุกคนไม่เจอกันนานเลยเนอะ"

เสียงมันคุ้นๆนะแบบนี้..

"กว่าจะได้รอจนเหงือกแห้งเเล้วเนี้ย.. เกรย์"

เมื่อลูซี่พูดจบ ผมก็หันไปหาผู้มาใหม่แต่ไม่รู้ว่าทำไม ช่วงเวลาถึงได้เล่นตลกนัก เพราะบุคคลมาใหม่ก็หันมาหาผมพอดิบพอดี  ทำให้เราประสานสายตากันโดยบังเอิญ 

ยิ่งมองหน้ามันนานเท่าไหร่ เรื่องเก่าๆที่เคยกระทำไว้ในอดีตก็ยิ่งผุดขึ้นมาในหัว

'มึงกับกู ขาดกัน! ' 

"เกรย์.."
"ไม่เอาน่านัตสึ สัญญาแล้วไงจะไม่มีเรื่อง!" ลูซี่พูดอย่างดุๆ พร้อมกับกอดคอผมไว้หลวมเพื่อล็อคเอาไว้ไม่ให้ผมสติแตก
"สวัสดีครับ คุณลูกเจ้าของบริคบาร์ ไม่คิดว่จะได้เจอกันอีกนะครับ"
"ไม่ได้คิด แล้วก็.. ไม่อยากเจอ!" พอพูดเสร็จผมก็เดินออกมาอีกทาง
"อ้าวเดี๋ยวสินัตสึ! รอด้วย"

เมื่อเดินไปได้นิดหน่อยบาร์ที่มีไฟสลัวๆก็มืดลงจนมองไม่เห็นอะไรเลย ค่าไฟก็จ่ายนี่หว่า  

"เฮ้ย!"  ผมรู้สึกเหมือนมีใครดึงแขนผมไปอีกทาง

Happy birthday to you, Happy birthday to you 
Happy birthday Happy birthday 
Happy birthday to you. 
Happy birthday to you, Happy birthday to you 
Happy birthday Happy birthday 
Happy birthday to you. 

 

ปัง! ปัง!

เสียงพลุและเสียงปรบมือดังอยู่รอบกายโดยที่คนที่ลากผมมาคือแฟนของผมนั่นเอง และคนที่อยู่ข้างกายของผมนั่นก็คือคู่กรณีของผมกำลังยืนถือเค้กอยู่ด้วย

"เธออ่ะ จะรีบไปไหน เมื่อกี้เนี้ยเกือบหาไม่เจอแล้วรู้มั้ย"
"ขอโทษๆ เราหงุดหงิดอ่ะ"
"เพราะเราหรอ"
"ปล่าวๆ คนอื่น.."

เมื่อหันไปก็เห็นคู่กรณีกับเจ้าของวันเกิดกำลังยืนยิ้มให้คนเค้ารอถ่ายรูปกันอยู่

"เธอ.. ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาแล้วอ่ะ เราก็ไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว อะมีเรื่องกันอีกได้มั้ย พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วนะ"
"ถ้าเธอไม่ให้เรามีเรื่องอ่ะ เราทำได้นะ แต่ถ้าจะให้เราทำตัวดีๆกับมันอ่ะ เราไม่เอานะ"
"โธ่.. เธอแค่ไม่ไปมีเรื่องก็พอแล่ว อารมดียัง?"
"ดีแล้วค้าบ.."

ไม่รู้ว่าไปถึงไหนกันแล้ว แต่หันมาอีกที จูเบียก็ยืนอธิฐานพร้อมกับเป่าเค้กอยู่แล้ว

"เค้กน่ารักจังเลย ขอบคุณทุกคนมากๆนะ" จูเบียพูดพร้อมบิดไปมา
"จบงานเดี๋ยวชั้นเก็บตังย่ะ ไม่ได้ซื้อให้ฟรี"  ลูซี่เห็นท่าทางของจูเบียแบบนั้นก็เลยสกัดดาวรุ่งออกมา
"ขี้งก!"
"เค้กแพงย่ะ"
"อ่าทุกคนครับ เดี๋ยววันนี้นะฮะ จะมีนักร้องเสียงดีนะฮะ มาร้องอวยพรให้เจ้าของวันเกิดนะฮะ"

พิธีกรยังพูดไม่ทันจบ บุคคลที่มาใหม่ ก็ฉวยเอาไมค์จากพิธีกรมาทันที

"เดี๋ยววันนี้ฉันจะมาร้องเพลงให้ฟังนะ"
"กาซีล!!!!"  เมื่อกาซีลขึ้นเวทีปุ๊บคนที่เคยอยุ่หน้าเวทีก็สลายไปทันที
"งั้นพวกชั้นกลับก่อนนะ"  ลูซี่บอกลาทุกคนก่อนจะเดินมากับผม
"คุณนัตสึไปส่งที่บ้านนะครับ ไม่ใช่ไปส่งที่โรงแรม"
"บ้าหรอ!! เดี๋ยวนัตสึมันก็เล่นข้างทางเองแหละ"
"หุบปากไปเลย!!!"