"เฮ้ยเดี๋ยวกูกลับละ" ซิกเรนพูดพร้อมแบกมิสกันกับเจราลไปพร้อมกัน
"ใหไห้กูเดินไปส่งป่าว"
"ไม่เป็นไรมึงเอาตัวให้รอดก่อนเหอะ ไปนะเจอกันพรุ่งนี้.." ซิกเรนพูดดักทางนัตสึ พร้อมกับโบกมือลาก่อนที่จะเดินจากไป
"งั้นผมกลับแล้วนะ.." นัตสึพูดแต่ก็ยังไม่วายที่จะลารุ่นพี่และเพื่อนๆที่ยังเหลืออยู่เต็มโต๊ะ
"ให้ผมไปส่งมั้ย ?" สติงพูดเหมือนจะไปส่ง
"ไม่เป็นไร กลับเองได้.. ไว้เจอกันนะ" สติงไม่ได้พูดอะไรแค่ส่งยิ้มมาให้เฉยๆแต่ในใจก็แอบเป็นห่วงอยู่ลึกๆ
"เออ.. แล้วมึงจะเอาไงกับไอนัตสึวะ! ถ้าไม่เอากูเอานะ น่ารักสาดดด" ลักซัสถามขึ้นมาอย่างสงสัย
"พี่ก็เอามิสกันไปสิ.. ผมเล็งมาตั้งนานปล่อยให้คนอื่นมาคาบของๆผมไปได้ยังไง.."
"หึ..น้องกูแม่งได้ใจกูจริงๆ" ลักซัสหัวเราะพร้อมหันไปดื่มกับพวกเพื่อนๆในกลุ่มต่อ ส่วนเกรย์ก็เอาแต่มองกลุ่มของนัตสึที่ตอนนี้คนตัวเล็กได้เดินโซเซออกไปแล้ว..
"เฮ้ยพี่งั้นผมกลับแล้วนะ"
"กลับเร็วจังวะ ไม่สมเป็นมึงเลย" เพื่อนในกลุ่มหันไปพูดกับเกรย์
"กูก็มีธุระของกูมั่งสิวะ.." เกรย์พูดจบก็เดินออกไปโดยไม่ลืมลารุ่นพี่ของตัวเอง คนอื่นๆในกลุ่มก็เอาแต่ทำหน้างงเมื่อเห็นว่าเกรย์กลับเป็นคนแรกของกลุ่ม มีแต่ลักซัสที่เอาเเต่หัวเราะหึๆ อยู่อย่างนั้น
นัตสึเดินโซเซมาที่รถเพราะความมึน ส่วนคนอื่นก็อยู่ที่โต๊ะกันเว้นก็แต่.. สามฝาแฝดที่กลับไปก่อนแล้ว นัตสึที่เอารถมาเองก็ต้องรับผิดชอบรถของตัวเองคือการเอากลับไป
มึนขนาดนี้ เฮียเล่นกูเเน่ๆ..นัตสึที่เปิดประตูรถพร้อมที่จะเข้าไปถ้าไม่โดนใครดึงแขนเอาไว้ก่อน
"ใครวะ!!.."
"เมาเหมือนหมาเลยนะมึง!.." เกรย์หัวเราะในคอเมื่อเห็นนัตสึตวัดสายตามามอง
"เรื่องของกู.."
"ช่างเถอะ จะกลับแล้วรึไงวะ สภาพเเบบเนี้ยจะขับรถไหวเร้อ.."
"ก็เรื่องของกูอีกแหละ ปล่อยกูเลยกูจะกลับ!" นัตสึพยายามที่จะสบัดแขนออกจากมือใหญ่ของเกรย์แต่เหมือนยิ่งสบัดเกรย์ก็ยิ่งบีบแขนเล็กของนัตสึแรงขึ้นไปอีก
"กูว่า.. มึงกลับกับกูดีกว่านะ"
"เสือก! กูกลับเองได้มีปัญญาพอที่จะไม่ไปขอร้องคนอย่างมึงให้ไปส่งกูหรอก" นัตสึพูดทั้งที่ยังไม่สร่างเมา
"พูดให้รู้เรื่องก่อนเถอะมึง.."
"โอ้ย..ปล่อยกูกูจะกลับบ้าน!!" นัตสึที่ดูเหมือนจะมีน้ำโหนิดๆ ดูจากน้ำเสียง.. พูดใส่เกรย์อย่างหงุดหงิด
"พูดยังไม่รู้เรื่องมึงจะขับรถกลับบ้าน ไปกับกูดีกว่าน่า" เกรย์ปล่อยมือที่จับแขนนัตสึเอาไว้เปลี่ยนมาอาแขนแข็งแกร่งของตัวเองมาค่อมนัตสึแทน
"ไปกับกูเหอะ มึงไม่ไหวหรอกสภาพเนี้ย"
ตืด! ตืด!
"โหล!" นัตสึกระแทกเสียงลงไปในโทรศัพท์โดยที่ไม่ดูรายชื่อว่าใครโทรมา
[ฮัลโหล.. ทำไมลูกป๊ะป๋าถึงอารมเสียขนาดนี้ล่ะ ฮ่าๆๆๆ] เสียงพ่อของนัตสึโทรมามันดังพอที่คนที่ห่างกันไม่กี่เซนจะได้ยิน
"มีไร!"
[คืนนี้ป๋าไม่กลับบ้านนะไม่ต้องเป็นห่วง] พอพ่อของนัตสึพูดจบก็มีเสียงแหลมๆเล็กๆดังลอดเข้ามา
"อืม"
ติ้ด!
"แล้วเมื่อไหร่จะออกไปซักทีเนี่ย! ง่วงเว้ย!"
"ก็ไปกับชั้นสิ" เกรย์พูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
"เออๆๆ แค่ไปส่งจะอะไรมากมายวะ" นัตสึพูดเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
"หึ! ก็แค่นั้น.." เกรย์พูดพร้อมเดินไปเปิดประตูฝั่งคนนั่งเพื่อให้นัตสึได้เข้าไป พอนัตสึเข้าไปเสร็จก็เดินไปฝั่งคนขับเพื่อที่จะขับรถนัตสึไปส่งบ้าน ส่วนตัวเองก็คงจะต้องนอนค้างบ้านของนัตสึไปพลางๆ
ในรถตอนนี้กก็เต็มไปด้วยความเงียบเพราะนัตสึก็หลับไปแล้ว
ตืด! ตืด!
"เฮ้ย นัตสึ!"
"..." ไม่ตอบแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นอย่าว่ากูนะ..
เมื่อเปิดหน้าจอก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร.. กิ๊กเก่าของชั้นเอง.. 'น้องน้ำหวาน' นอกใจแฟนแบบนี้กูจะเอาไปบอกลูซี่ดีมั้ยเนี่ย..
"ฮัลโหล.."
[นัตสึขา.. คืนนี้ว่างป่าวอ้ะ! คืนนี้หวานเบื้อเบื่อ..]
"แต่นัตสึมีแฟนแล้วนะ.."
[ไม่รักหวานแล้วหรอคะ?] เสียงในสายพูดอย่างงอนๆ
"งั้นก็โทษนะครับ พอดีนี่ไม่ใช่นัตสึ.."
[ก.. เกรย์ หรอคะ] น้ำเสียงของหวานดูสั่นเครือเล็กน้อย
"หึ! แล้วก็อย่าโทรมาอีกนะ! นัตสึอ่ะมีเจ้าของแล้ว!"
ติ้ด!
รถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงเพียงแค่เวลาไม่นานก็มาจอดหน้าบ้านของนัตสึ ร่างสูงหันไปหาร่างบางเพื่อจะปลุก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าของร่างบางเข้า..
น่ารัก..ร่างสูงใช้มือของตัวเองลูบมันอย่างเผลอไผล.. ถึงในใจจะคิดว่าตัวเองนั้นบ้า แต่ก็หยุดการกระทำของตัวเองไม่ได้เลย
"เฮ้ย นัตสึถึงบ้านแล้วเว้ย!!" ร่างสูงเขย่าตัวนัตสึเบาๆเพื่อปลุก
"อืมมม" ไรการตอบรับมีแต่เสียงครางในลำคอเบาๆ ของนัตสึส่งมาเป็นคำตอบ
ช่วยไม่ได้..เกรย์เปิดประตูฝั่งนัตสึเพื่อจะพานัตสึเข้าไปในบ้าน แต่คนตัวเล็กที่นอนไม่รู้เรื่องกลับคว้าคอเสื้อของคนที่ตัวสูงกว่าลงมาประกบอย่างไม่ทันตั้งตัว
เฮ้ยๆ มาจูบกันแบบนี้ อยากเห็นคนหน้าตาดีของขึ้นหรอครับ!เกรย์อึ้งไปวูบหนึ่ง แต่สัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากของนัตสึก็กดแนบอยู่อย่างนั้นหลายวินาที จนหัวใจคนตัวสูงเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ.. ในความคิดนั้นอยากจะผลักมันออกไปให้ไกลๆ แต่อีกใจก็อยากอยู่อย่างนั้นไปตลอด..
เกรย์พยายามสงบสติอารมของตัวเองไม่ให้เตลิดไปกันใหญ่ทั้งที่สายตายังไม่ละไปจากหน้าของนัตสึเลยแม้แต่น้อย แก้มของนัตสึแดงก่ำเพราะฤทธ์แอลกอฮอล์ ลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆเป่ารดลงบนใบหน้าของร่างสูง มันร้อนเหมือนกรดที่เป่ารดลงบนใบหน้า พอมันไปกระทบตรงส่วนไหนก็ทำให้อารมของคนตัวสูงพลุ่งพล่านทุกครั้งที่โดนสัมผัส
"นี่.."
เวลานั้นดูเหมือนการกระทำของความคิดของคนตัวสูงจะสวนทางกันยังไงชอบกล คิดไว้ว่าจะผลักคนตัวเล็กออกให้ห่าง หากเมื่อนิ้วมือของคนตัวสูงแตะลงบนสะโพกของคนตัวเล็กเท่านั้นแหละสัมผัสร้อนผ่าวจากเนื้อของคนตัวเล็กที่ผ่านออกมาจากเสื้อตัวบางก็เหมือนกับมีเเรงดึงดูด ดูดเอามือของคนตัวสูงแตะอยู่อย่างนั้น แถมยังดูดเอาความผิดชอบชั่วดีที่มีอยู่น้อยนิดในจิตใจให้หายไปจากสมองด้วย
"เย็น.." เรียวปากบางกระซิบชิดริมฝีปากของคนตัวสูง เพียงแค่คนตัวเล็กเปลี่ยนอิริยาบทที่แข็งกร้าวเป็นคนละคนเท่านั้น ยังทำให้อารมบางอย่างในตัวของคนตัวสูงลุกโชนมากขึ้น
"เข้าบ้านได้แล้ว.."
ทุกครั้งที่ทั้งสองคนพูด ริมฝีปากของทั้งสองก็พลอยสัมผัสกันอย่างช่วยไม่ได้ แล้วมันก็ทำให้คนตัวสูงต้องลากฝ่ามือจากสะโพกของคนตัวเล็กขึ้นมาลูบไล้แผ่นหลังช้าๆโดยไม่รู้ตัว..
นัตสึเองก็มีปฏิกิริยาตอบสนองไปตามสัมผัสของเกรย์ด้วยเช่นกัน ร่างของนัตสึสั่นสะท้านเล็กน้อย สองมือเรียวไม่สมกับผู้ชายยึดไหล่กว้างของเกรย์เอาไว้แน่น เล็บที่เริ่มจะยาวของนัตสึจิกลงบนไหล่กว้างของเกรย์เล็กน้อย
"ขออีกทีนะ.."
"อย่า.." เกรย์กลั้นใจเบี่ยงหน้าไปทางอื่น พร้องทั้งอุ้มนัตสึในท่าเจ้าสาวออกมาจากรถ เพื่อจะพาไปส่งที่ห้อง..
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาไปไหน ฝ่ามือร้อนของคนตัวเล็กในอ้อมแขนก็เอื้อมมาวางแนบลงบนแก้มของคนที่ตัวสูงกว่า แล้วในขณะที่สมองและปฏิกิริยากำลังต่อสู้กับกันถึงขั้นวิกฤติสัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากคู่เดิมก็สัมผัสลงบนริมฝีปากของคนตัวสูงอีกครั้ง.. ปลายลิ้นเปียกชื้นเจือไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆกำลังแตะไล้ไปบนริมฝีปากของคนตัวสูงช้าๆ ฝ่ามือร้อนๆทั้งสองข้างยังคงทาบอยู่สองข้างแก้ม ดวงตาของคนในอ้อมแขนหรี่ปรือ ผิดกับคนตัวสูงที่เบิกตากว้างราวกับเห็นผี เรียวปากของคนตัวเล็กยังคงละเลียดอยู่บนปากของคนตัวสูงไม่หยุด และรุกล้ำขึ้นทุกขณะ สองมือของร่างสูงยังคงอุ้มและโอบกอดคนในอ้อมแขนเอาไว้จนตอนนี้ร่างกายแนบชิดไปทุกส่วนสัดมีเพียงเสื้อผ้าที่กั้นอยู่เท่านั้น พอคนตัวเล็กกดริมฝีปากมาหยอกเย้าอีกครั้ง คนตัวสูงเองก็เริ่มบังคับตัวเองไม่ได้ คนในอ้อมแขนกัดริมฝีปากล่างของคนตัวสูงอย่างหยอกเย้า..
ให้ตายสิ.. มันจะจูงเก่งเกินไปแล้วมั้ง..เกรย์ตัดปัญหาด้วยการใช้มือข้างหนึ่งรั้งต้นคอของนัตสึเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ ขยับริมฝีปากเพื่อตอบโต้กลับไปช้าๆ แต่รุนแรงขึ้น ฝ่ามือของนัตสึเปลี่ยนมาโอบรอบคอของเกรย์ นัตสึส่งเสียงครางออกมาเหมือนคนไม่มีสติ เทียบกับปกติแล้วในความคิดของเกรย์ อาการแบบนี้เขาเรียกว่ายั่ว!! แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่านัตสึกำลังเมาอยู่ เลยกดริมฝีปากหนักๆลงไป อย่างนึกหมันไส้..
ไม่ได้ๆ มันเมาอยู่นะ!
เกรย์คิดได้ดังนั้นจึงพานัตสึเข้ามาอยู่ในห้องนอนของนัตสึเอง เกรย์วางนัตสึลงบนเตียงอย่างเบามือ แต่ก่อนที่เกรย์จะลุกออกไป เป็นอีกครั้งที่นัตสึดึงเกรย์ลงมาทาบทับริมฝีปากอีกรอบ แต่รอบนี้มันต่างไปกับครั้งที่แล้วตรงที่ นัตสึนั้นเอาลิ้นร้อนของตัวเองรุกล้ำเข้าไปโพลงปากของเกรย์ เกรย์ได้แต่มองด้วยสายตาที่ว่าทำไมถึงจูบเก่งแบบนี้ เกรย์เองก็ไม่ได้นั่งเฉยๆให้อีกฝ่ายรุกอยู่เพียงฝ่ายเดียว เกรย์เริ่มจับต้นคอของนัตสึเอาไว้พร้อมกับเอาลิ้นร้อนของตัวเองเกี่ยวกระหวัดลิ้นของนัตสึอย่างชำนาญ ฝ่ามือร้อนของเกรย์ลากไปตามแนวสันหลังของนัตสึอย่างแผ่วเบา จนร่างของนัตสึสั่นสะท้านขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง นัตสึค่อยๆ ผละริมฝีปากออกไป .. หน้าของนัตสึแดงขึ้นเล็กน้อยเพราะอะไรก็ไม่อาจทราบได้ ปากของนัตสึบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อยจนคนตัวสูงเห็นแล้วอดที่จะจรดริมฝีปากของตัวเองลงไปไม่ได้
"อืออ.." นัตสึครางเบาๆในลำคอพร้อมกับเล็บที่จิกลงมาบนไหล่ของเกรย์เต็มแรงจนเกรย์ต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บแสบ
จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ไปสกิดอะไรกับหนังหนาๆของผมนักหรอก แต่มันเสียวโว้ย!..เกรย์ที่เริ่มสังเกตเห็นเหงื่อเม็ดโตผุดมาบนใบหน้าของนัตสึก็เริ่มแปลกใจเล็กน้อย
ตืด!
เเรงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋าทำให้เกรย์ต้องเอาออกมาดูอย่างช่วยไม่ได้.. แต่เมื่อเอาออกมากลับพบว่ามันเป็นของนัตสึ สงสัยจะเก็บเข้าไปตอนนั้นล่ะมั้ง.. เมื่อนึกทบทวนเสร็จก็เปิดขึ้นดูพบว่าเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจาก มิสกัน.. 'โทษทีว่ะน้อง.. พอดีพี่รู้ว่าแกต้องไปสอยเด็กมาแน่ๆ พี่ก็เลยผสมอะไรลงไปนิดหน่อย ดีใช่มั้ยล่า 5555555' เมื่ออ่านจบเกรย์ก็บรรลุทันทีว่าสิ่งที่ทำให้มันเป็นแบบนี้คืออะไร โดนยาปลุกแน่ๆ.. ทั้งที่เกรย์เพิ่งจะได้กระจ่างนัตสึก็เริ่มเอามือของตัวเองลูบไปตามลำคอของเกรย์พร้อมกับฝังคมเขี้ยวลงมาบนไหล่ของเกรย์แรงๆ
อุบ่ะ!! นี่มันยั่วกันชัดๆ!!"ไหวมั้ยเนี่ยแก.."
"อ๊ะ!! แกเป็นใคร!!" ท่าทีของนัตสึมีอาการตกใจเหมือนกำลังฝันร้าย.. ร่างบอบบางสั่นไหวไปตามจังหวะหายใจ
"ชั้นเกรย์ไง จำไม่ได้รึไง.." เกรย์ตอบนัตสึออกไป
"ชะ..ช่วยชั้นที..อึก" เสียงของนัตสึดูสับสนและลมหายใจติดขัดของนัตสึเป่ารดต้นคอของเกรย์อย่างหนักหน่วง.. เกรย์หลับตาลงช้าๆเเละใช่ฝ่ามือของตัวเองลูบแผ่นหลังของนัตสึไปพลาง เพื่อปลอบประโลม..
"จะให้ชั้นช่วยอะไรล่ะ" นัตสึไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแต่กลับใช้ริมฝีปากของตัวเองจูบเม้มไปตามลำคอของเกรย์ ชัดเลย.. อาการแบบนี้..ถึงจะโง่แต่ก็พอจะรู้ว่าอยากให้เราทำอะไร..
"อึก.." นัตสึเกร็งตัวไปวูบหนึ่งเมอื่เกรย์เลื่อนฝ่ามือของตัวเองจากไหปาร้าลงไปถึงหน้าท้องแบนราบของนัตสึ เกรย์เคลื่อนมือมาตรงยอดอกสีหวานที่ตอนนี้แข็งเป็นไตเพราะแรงอารม
"แกยั่วชั้นเองนะนัตสึ.." เกรย์แล้วเคลื่นริมฝีปากไปดูดคลึงยอดอกผ่านเนื้อผ้าบางที่นัตสึสวมใส่อยู่ ริมฝีปากหยักได้รูปละเลียดไปตามผิวกายทุกส่วนสัดที่ใบหน้าคมจะเข้าไปถึง
มันจะฟังดูเลวเกินไปมั้ย.. ถ้าบอกว่าผมอยากขย้ำร่างกายนี่ให้แหลกคามือ!เผลอแค่แป๊ปเดียว คนตัวสูงก็พลิกตัวขึ้นมาค่อมร่างเล็กของนัตสึตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แถมตอนนี้ตามเนื้อตัวของนัตสึยังเต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กเสียแล้ว เสื้อของทั้งสองก็หลุดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า คนตัวเล็กไม่ได้ปัดป้องร่างสูงเลยซักนิด ร่างสูงก็ไม่ได้รังเกียดคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย.. แต่ในตอนนี้นัตสึแทบไม่มีสติเหลืออยู่แล้ว แต่เกรย์ยังมีครบ ทั้งสติ..ทั้งอารม!
"ตกลงจะให้ชั้นช่วยจริงๆใช้มั้ย!" แน่นอนว่าร่างสูงไม่ได้เลวขนาดที่จะทำอะไรกับคนที่ไม่สมยอม เลยต้องขออนุญาติร่างเล็กเสียก่อน แถมคราวตอนนี้ร่างเล็กก็เรียกร้องเองเสียด้วยสิ.. มันก็คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง..
"ม..ไม่..ไม่เอา อึก.." นัตสึปฏิเสธเสียงแหบพร่า แต่ว่าแขนทั้งสองข้างกลับรั้งไหล่กว้างให้โน้มเข้าไปหา..
อุบ่ะ!! ยั่วกันอีกแล้วนี่หว่า.."โอเคๆ สร่างเมาเมื่อไหร่ อย่ามาหาเรื่องชั้นแล้วกัน" พูดจบปากหยักก็เข้าไปประกบจูบกับปากบางนั่นทันที
เกรย์ไล้ปลายนิ้วมือไปตามร่างกายทุกพื้นที่ ก่อนจะใช้กำลังกดตรึงตัวของนัตสึให้แนบไปกับพื้นเตียงนุ่ม ก่อนจะแทรกกายเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับร่างบอบบางโดยที่ริมฝีปากยังคงพัวพันกันอยู่
"อื้อ!!" นัตสึอุทานในลำคออย่างตกใจ ขณะที่สัมผัสอันอึดอัดและแรงบีบรัดทำให้คนตัวสูงแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ อาจจะจริงที่คนตัวสูงผ่านผู้หญิงมาเยอะแต่กลับไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแนบแน่นขนาดนี้มาก่อน และความอบอุ่นจากคนใต้ร่างก็แผ่ซ่านกระจายไปตามเซลล์ระบบประสาทจนคนตัวสูงต้องขบกรามเอาไว้แน่น มันให้ความรู้สึกดีเหมือนทุกครั้งที่ทำอย่างนี้กับสาวๆ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน..
"อย่างเกร็งสิ" คนตัวสูงบอกพร้อมจูบปลายคางของคนใต้ร่าง ก่อนจะลากริมฝีปากไปตามแนวกรามช้า
"ด..เดี๋ยวก่อน" เสียงครางคร่ำครวญไร้สติของนัตสึดังผะแผ่วชิดริมฝีปาก เกรย์ที่เห็นน้ำตาของนัตสึที่เริ่มไหลออกมาจากหางตาจึงจูบลงบนเปลือกตามเบาๆ
"อืม" เกรย์คางรับแต่ร่างกายไม่ได้ทำตามคำพูดของตัวเองซักนิด
นี่เราติดเชืออะไรรึปล่าววะ!! ทำไมถึงดูไอตัวแสบมันน่ารักผิดปกติ..
เมื่ออารมอยู่เหนือทุกสิ่ง อะไรๆมันก็ดูไร้เหตุผลไปหมด จริงมั้ย..เกรย์จ้องใบหน้าแดงจัดของนัตสึที่กำลังแสดงอาการเหน็ดเหนื่อยผสมกับความเจ็บแปลปของนัตสึแล้วต้องอมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงครางดังบ้างแผ่วบ้างดังขึ้นในระยะประชิด ร่างกายร้อนระอุของนัตสึโยกไหวไปตามแรงส่งของคนด้านบน เล็บคมก็จิกข่วนไปตามร่างกายของคนด้านบนไม่หยุดหย่อน และยิ่งคนด้านล่างกดเล็บลงมามากเท่าไหร่ แรงอารมของคนด้านบนก็ยิ่งพุ่งสูงมากขึ้นเท่านั้น..
"เจ็บ!.. อือ..." นัตสึร้องออกมาด้วยใบหน้าเหยเก นัยน์ตาหรี่ปรือ ริมฝีปากบวมเจ่อเพราะฝีมือคนตัวสูงเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง
"ทนอีกแป๊ปเดียวนะ" ร่างสูงกระซิบ แล้วบดคลึงร่างร่างกายใต่ร่างซ้ำๆ
นัตสึได้แต่หลับตาปี๋และขยุ้มปลายนิ้วลงบนไหล่กว้างทุกจังหวะสอดใส่.. ผ่านไปครู่ใหญ่คนตัวสูงจึงลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูเตรียมเดินไปอาบน้ำโดยที่ไม่ลืมห่มผ้าคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ขณะนั้นเองสายตาดันเหลือบไปเห็นไอโฟนของนัตสึซึ่งวางอยู่บนหัวเตียง แสงสว่างจากหน้าจอทำให้เกรย์อดไม่ได้ที่จะเปิดอ่าน
ดึกขนาดนี้ ใครมันจะมานั่งตอบไลน์กันวะ!เกรย์ถือวิสาสะเปิดโปรแกรมไลน์ของนัตสึขึ้นมาเมื่อมันขึ้นแจ้งเตือน มาเป็นสิบ!
"หึ! นึกว่าใคร.." เกรย์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา คนๆนั้นคือหญิงสาวที่นัตสึเคยเล่นด้วยตอนม.2
'นัตสึขา ว่างมั้ยเอ่ย..'
เกรย์ไม่ได้ตอบข้อความกลับไป แต่กลับเลื่อนข้อความเก่าๆดู พบว่าส่วนมากเธอจะเป็นคนทักมา แต่นัตสึก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
เกรย์หันไปมองร่างของนัตสึ แต่ไอ้ตัวแสบกลับรั้งร่างของเกรย์ลงไปนอนทาบทับบนตัวของมันซะอย่างนั้น ..
ภายในห้องที่เงียบสงัด เงียบซะจนได้ยินเสียงหัวใจของคนทั้งสอง มันทั้งมืดและเย็นเฉียบ แต่คนทั้งสองกลับร้อนจนเหงื่อซึมออกมาทั้งตัว เสียงหอบหายใจนัตสึดังเข้ามาในหูของเกรย์ แต่ความมืดภายในห้องทำให้มองไม่เห็นว่าคนใต้ร่างกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่กันแน่ แขนแข็งเเกร่งของเกรย์เอื้อมไปเปิดสวิตซ์ไฟบนหัวเตียง จึงเห็นว่า ริม ฝีปากของนัตสึกำลังเผยอหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
นัตสึเอื้อมมือมาปาดเหงื่อที่เกาะลงบนใบหน้าของเกรย์
"มึง.." เสียงของนัตสึแผ่วเบาราวกับกระซิบ เกรย์จึงเคลื่อนใบหน้าเข้าไปบดจูบริมฝีปากของนัตสึด้วยจุบที่ร้อนแรงที่สุดเท่าที่เคยมีมา..
เมื่อร่างกายของเราชิดกันนั้นทำให้รู้ทันทีว่า.. ทั้งสองคนนั้นหยุดแค่จูบไม่ได้
แล้วถ้าฤทธ์ยามันหมดลงไปล่ะ พรุ่งนี้ได้เกิดศึกนองเลือดขึ้นแน่ๆ อืมม.. ช่างประไรเรื่องพรุ่งนี้ก็คือส่วนของพรุ่งนี้ ไว้ถึงเวลานั้นค่อยคิดก็แล้วกันเนอะ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น