บ้านของไอ้เกรย์ก็ใหญ่พอสมควร ก็พอๆกับบ้านผมนั่นแหละ.."นี่ เดินนับก้าวอยู่รึไง เดินเร็วๆสิวะจะได้รีบกลับ"
"ไม่ได้เดินนับก้าว เดินจงกรมเว้ย" เอาเข้าไป-*-
เราเดินมาถึงห้องครัวก็หาของกันอยู่ซักพักตืด! ตืด!
"ฮัลโหลครับ"
[เธอเป็นไงบ้างที่บ้านโอเคป่าว?]
"ก็โอเคครับ ยุ่งนิดหน่อย"
[แล้วตอนนี้ยุ่งอยู่รึปล่าว คุยได้มั้ย กินข้าวรึยังเนี่ย]
"กินแล้วค้าบ แล้วเธออ่ะกินข้าวยัง" ผมพูดพร้อมหาของไปด้วย
[กินแล้ว ตอนนี้ทำอะไรอยู่เนี่ย]
"หาของอยู่"
[อ้าวยุ่งอยู่หรอ เรามากวนป้ะเนี่ย]
"ป่าวๆ เห้ยหาเจอยังวะ"
"เออหาอยู่เนี่ย"
[อ้าวเสียงเกรย์นิ ดีกันแล้วหรอเนี่ย]
"เธอแป๊ปนึง พ่อมึงเอาไว้ไหน"
"ก็เอาไว้ในครัวนี่แหละ จำได้ว่าอยู่ในตู้เนี้ย"
"อยู่ในตู้นี้ก็หาให้ดีๆสิ"
"ก็หาอยู่นี่ไงเล่า"
"หาให้ดีๆสิวะ"
"พูดมากก็มาช่วยกันหาสิ"
"มันจะอะไรนักหนาว.."
"พี่เกรย์!" ผมที่กำลังเถียงกับเกรย์อยู่ถึงกับต้องชะงักทันที เมื่อมีเสียงเล็กพูดขึ้นมาข้างหลังเรา
"เธอเดี๋ยวเราโทรกลับนะ"
[ด..]
ติ้ด!
"พี่เกรย์ พาใครเข้าบ้านอ่ะ"
"ว..เวนดี้ ยังไม่นอนหรอคะ"
"จะมาหาน้ำกินเฉยๆค่ะ แต่.. นั่นใครอ่ะคะ" คนที่รู้สึกว่าจะชื่อเวนดี้ แล้วถ้าเดาไม่ผิดนี่น่าจะเป็นน้องของเกรย์มันด้วย ชำเลืองมองผมอย่างจับผิด ฉันไม่ได้มาขโมยของนะเฟ้ย!
"เอ่อ นี่.. เพื่อนของพี่เองค่ะ" หืม?
"ชั้นไปเป็นเพื่อนแกตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เออน่า!"
"ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันแล้วเป็นอะไรกันหรอคะ อืมม แต่ไม่ใช่เพื่อนกันแต่พาเข้าบ้านแบบเนี้ย แสดงว่าเป็น!.." ผมกับเกรย์มองหน้ากันเล็กน้อยเมื่อเวนดี้พูด
"เฮ้ยไม่ใช่ๆ พี่ไม่ได้เป็นอย่างนั้น"
"ไม่ต้องเขินก็ได้ค่ะหนูไม่ถือ>//<" อ่าว ชิบผา..แล้ว โดนจิ้นแล้วไงกู..
"แล้วพี่ชื่ออะไรหรอคะ"
"เอ่อ น..นัตสึ ดรากูลนิล"
"แล้วพี่.." เวนดี้ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็ถูกเกรย์ขัดเอาไว้
"อย่ายุ่งเรื่องของพี่เขาสิคะ จะมาหาน้ำกินไม่ใช่หรอรีบๆไปกินสิ"
"รู้แล้วค่ะ" เวนดี้เดินออกไปด้วยใบหน้ารำคาญ
"อ่ะ" เกรย์ที่หายไปซักแป๊ปหันมายกลัง น่าจะเป็นลังวิสกี้นั่นแหละ คนตัวสูงยกไปลังนึง ส่วนคนที่ตัวเล็กกว่าก็ยกไปลังนึง เมื่อไปถึงรถมันก็วางลังวิสกี้ลงที่ท้ายรถทันที
"กลับคนเดียวได้ป่าว ถ้าไม่ได้จะนอนค้างบ้านกูก็ได้นะครับ"
"กูโตแล้วครับ"
"ขับรถคนเดียวระวังเถอะมึง" ในตอนแรกนั้นคนตัวเล็กก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะเพราะส่วนมากก็ขับรถคนเดียวอยู่เป็นประจำ แต่พอร่างสูงมาพูดเท่านั้นแหละ ทำให้คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ไม่ค่อยมีคนเห็นหรอก สภาพแบบนี้ของนัตสึ!"อย่ามาขู่กู กูไม่กลัวมึงหรอก" พูดได้แค่นั้น คนตัวเล็กก็ปิดประตูใส่ทันที และออกรถไปด้วยความเร็ว มีแต่เกรย์ที่ยืนยิ้มอย่างพอใจกับสภาพของนัตสึที่ไม่ค่อยมีคนเห็น นอกจากคนที่สนิทเท่านั้น
ภายในรถที่ขับออกมาด้วยความเร็ว สลับกับความกลัวที่ก่อตัวขึ้นภายในใจของนัตสึทำให้ตัวเองลืมทางกลับบ้านที่ผ่านมาซะเเล้ว"เชี้ย! เอาไงดีวะ!!!" เมื่อหาทางออกไม่ได้นัตสึจึงตัดสินใจโทรไปหาพ่อของตัวเองที่น่าจะดริ๊งอยู่กับพ่อของเกรย์ นัตสึแนบโทรศัพท์ไว้กับหู รอสัญญาณสายสักพักก็โดนตัดไป
"อะไรอีกวะ!!!"
เบอร์ไอเกรย์ก็ไม่มี เอาไงดีวะ! มีใครบ้านอยู่แถวนี้มั้ยเนี่ย..? เอาไงก็เอากัน!
ไม่มีทางเลือกนัตสึตัดสินใจวกรถกลับไปยังทางที่จากมา เป้าหมายคือ..ติ๊งต่อง
"อ้าว! พี่นัตสึ มาทำไมหรอคะ"
"เอ่อ..คือ เกรย์อยู่มั้ยอ่ะเวนดี้"
"อยู่ข้างในค่ะ เข้ามาก่อนก็ได้นะคะ" เวนดี้พูดพร้อมดึงนัตสึเข้าไปในบ้าน
"เอ่อ..ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ บอกมันว่าพี่รออยู่ตรงสระน้ำนั่นแหละนะ.."
"ก็ได้ค่ะ" เวนดี้พูดเเเล้วเดินเข้าบ้านไป รอไม่นานไอ้เกรย์ก็เดินออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ
"มีไรวะ"
"กู..จำทางกลับไม่ได้.." นัตสึพูดด้วยท่าทางอึกอัก
"แล้วมึงลืมทางกลับได้ไง? นั่นบ้านมึงน่ะ"
"อย่าถามมากได้มั้ยก็กูไม่เคยมาแถวนี้นี่!" เกรย์เงียบไปซักพักก็พูดออกมา
"งั้นก็นอนมันที่นี่แหละ"
"อะไรของมึ๊งง!!! ไม่ๆๆ กูไม่มีทางนอนกับมึงเด็ดขาด" นัตสึพูดพร้อมทำท่าขนลุก
"รังเกียจอะไรนักหนา เดี๋ยวกูก็ทำให้หลงซะเลยนิ!"
"หมายความว่ายังไง?"
"ให้กูสาธิตให้ดูมั้ยครับไอคุณนัตสึ.."
"เฮ้ยมึง! หยุดเลยกูไม่เล่น! บอกทางกลับบ้านกูมาได้เเล่ว"
"ถ้ากูไม่บอกซะอย่างมึงก็กลับไม่ได้จริงป้ะล้ะ" ตากลมโตของนัตสึเบิกกว้างทันทีที่เกรย์พูดจบ
"เรื่องของมึงเถอะ ถ้ามึงไม่บอกจริงๆกูขับรถวนให้ทั่วเดี๋ยวก็เจอบ้านกูเองแหละ"
"ทำไมมึงดื้ออย่างงี้วะ!!"
"มึงอย่ามาอารมเสียใส่กู มึงคิดว่าที่พ่อพูดไว้มันจะทำให้กูลืมเรื่องในอดีตงั้นหรอ ไม่มีทาง!.." คำพูดของนัตสึทำให้ทั้งสองเงียบไปโดยปริยาย แต่ตาก็จ้องหน้ากันอย่างไม่กระพริบ
ตืด! ตืด!
"โหล!" นัตสึกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างเซ็งๆ เมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาคือเจราล
[นัตสึจ๋าาา อยู่ไหนจ๊ะ]
"อะไรของมึงเนี่ย"
[มาดริ๊งกันเร็วววววววววววว น้าตตตตตตตตตสืออออออออออ] เจราลพูดเสียงยานคาง
"เอาตั้งแต่เปิดเทอมเลยหรอวะ"
[ไว้ใจได้วันนี้ไร้หญิงเว้ย! ฮ่าๆๆๆๆ]
"ไม่เอาอ่ะ พรุ่งนี้มีเรียนนะเว้ย- -"
[แต่เฮียเขามาด้วยนะเฟ้ย มึงจะทิ้งพวกกูหรอนัตจังงง]
"นัตจังพ่องมมึงสิ อยากให้กูไปใช่มั้ย นั่งแท็กซี่มารับกูสิ"
ใช้โอกาศนี้หนีกลับบ้านโดยไม่ต้องพึ่งมันดิกว่า[ได้เลย มึงอยู่ไหนล่ะ]
"บ้านฟูลบัสเตอร์"
[โอเค เดี๋ยวมึงรอกูแปร๊บ]
ติ้ด!
หึ! ที่เหลือก็แค่รอเวลาเท่านั้น...
เกรย์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยืนนิ่งๆ แล้วอยู่เป็นเพื่อนผมรอเจราลมาถึง ไม่ถึงสิบนาทีก็มีแท็กซี่มาจอดหน้าบ้านพร้อมกับเจราลที่เดินโซเซลงมาจากรถ"เฮียมาถึงตั้งแต่กี่โมงวะ ทำไมมึงเมาแบบเนี้ย"
"สามทุ่มกว่าๆ แต่ที่กูเมานะ เพราะเฮียเขามอมกูไง" ถึงปากมันจะพูดแต่ก็ยังไม่วายโซเซจนนัตสึที่ยืนอยู่ต้องเข้ามารับเอาไว้
ชิบผาย!! ขนาดเจราลยังโดนแล้วตูจะหลือมั้ยวะ!!"มึง! เฮียเค้ารอมึงอยู่ที่ร้านประจำ มึงต้องไปนะเว้ย" เจราลพูดแบบยานคาง
"มึงไหวมั้ยเนี่ย!" นัตสึพูดพร้อมแบกเจราลขึ้นรถ
"เอาไงให้กูไปส่งบ้านรึจะไปต่อ"
"ไปสิวะเฮียอุตส่าเลี้ยง ขับไปเร็วๆเลย!"
"มึงอ่ะต้องนำทางให้กู ไม่ต้องหลับเลยมึง!" เมื่อนัตสึพูดจบก็ขับรถออกไปด้วยความเร็วเหมือนอยากไปไกลจากที่นี่ซะเหลือเกิน
"หึ!" เหลือไว้แค่เพียงเกรย์ที่ยืนกระตุกยิ้มอยู่คนเดียวและตอนนี้กำลังค้นหารายชื่อของใครบางคนอยู่
"ฮัลโหลเฮีย กำลังหาร้านเหล้าอยู่ใช่ป่ะ ผมหาที่กินให้เฮียได้ละ.. "
.
.
.
ภายในผับอันหรูหราที่มีไฟค่อนข้างสลัวๆ โต๊ะประจำของพวกนัตสึก็มีแต่เสียงครึกครื้นอ่างเช่นทุกครั้งที่พวกเขามา แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิมตรงที่..
"โอ้ะโอ..เจอกันอีกแล้วนะครับคนสวย" เสียงกวนๆดังขึ้นทำให้ทั้งโต๊ะหันไปมองรวมทั้งคนที่โดนแซวที่หน้าเริ่มแดงเพราะฤทธ์แอลกอฮอลล์ แต่ใบหน้าหวานนั่นกลับหำลังหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
"สวยแม่มึงสิ!"
"โห! ปากดีจังเลยเดี๋ยวกูก็ดูดให้ปากแตกหรอกครับคุณมิสกัน"
"ปากมึงได้แตกก่อนจูบพี่กูแน่ๆ.." เสียงของผู้มาใหม่เรียกความสนใจของคนทั้งสองกลุ่มให้หันไปมอง
"เฮ้ยนัตสึใจเย็น" เจราลพูดระงับสติของเพื่อนตัวเอง
"มึงอะหุบปาก"
"ลักซัสกูว่ามึงพากลุ่มมึงออกไปเหอะ กูไม่อยากมีเรื่องในร้านว่ะ" สติงพูดอย่างใจเย็น
"เสือก!" เป็นเกรย์ที่พูดขึ้นมาอย่างนิ่งๆ
"เฮ้ยไอเกรย์ พวกกูเป็นรุ่นพี่มึงนะเว้ย พูดอะไรหัดเกรงใจกันหน่อย" ฮิวจ์เพื่อนร่วมห้องของมิสกันก็พูดขึ้นทันทีที่เกรย์ด่า
"ไม่ใช่พี่กูนิ.."
"พูดงี้อยากโดนตีนกูใช่ม้ะห้ะ!" ฮิวจ์เอามือทุบโต๊ะ พร้อมทำท่าจะเดินเข้ามา แต่ก็ถูกสติงยึดเอาไว้
"พอเหอะพี่ พูดกับหมายังไงมันก็ฟังเราไม่รู้เรื่องโดยเฉพาะหมาวัดอย่างมัน.." นัตสึพูดพร้อมชำเลืองตามองเกรย์อย่างสะใจ
"มึงว่าใครหมา"
"ไม่รู้สิ พอดีเมื่อกี้ไม่ได้เอ่ยชื่อ.. จะร้อนตัวก็ไม่ว่าหรอกนะ.." นัตสึที่หันมามองหน้าของเกรย์ ทำเอาเกรย์กระตุกยิ้มเหี้ยมๆ
"พูดงี้อยากเจอดีหรอครับ ไอ้คุณนัตสึ"
"พอเถอะเกรย์พวกกูไม่มาเพื่อมีเรื่องกับพวกมึงนะ" ซิกเรนพูดหน้านิ่งๆ แต่ก็สามารถทำให้เกรย์กระตุกยิ้มได้เหมือนกัน
"ตอนแรกกูก็ไม่ได้จะมามีเรื่องหรอกนะ.. แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้วว่ะ"
"น่ารำคาญจริง เมื่อไหร่กรมปศุสัตว์จะมารับไปซักทีวะ!" นัตสึพูดอย่างขำๆ แต่ดูเหมือนจะกระตุ้นให้เกรย์ที่ยืนอยู่แถวนั้นเดินมากระชากคอเสื้อของนัตสึ แต่นัตสึกลับไม่ได้มีท่าทีกลัวแต่อย่างใด กลับกันยิ่งยิ้มท้าท้านคนตัวสูงกว่าเข้าไปด้วย
"เฮ้ย..!!.." ทั้งโต๊ะลุกพรวดเมื่อโดนเนื้อตัวของอีกฝ่าย เจราลที่อยู่ใกล้ๆกับนัตสึเป็นคนมาดึงมือของเกรย์ออกไป
"ออกให้ห่างเพื่อนกูเลยมึง" เจราลพูด
"มึงจะเอาอีกคนใช้มั้ยห้ะ!!" เกรย์ที่เริ่มโมโหกระชากคอเสื้อของเจราลอย่างหาเรื่อง จนทั้งโต๊ะฮือฮากันเพราะกลัวจะมีเรื่อง
"มึงปล่อยเพื่อนกูเลยนะไอเกรย์.." นัตสึเข้ามาผลักร่างของเกรย์ แล้วเดินมาเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัว "จ้องกูเเบบนี้มึงอยากเจอกูใช้มั้ยนัตสึ!"
"มึงคิดว่ามึงมีตีนอยู่คนเดียวหรอวะ" นัตสึกระตุกยิ้มอย่างท้าทาย จนเฮียของทั้งสองฝ่ายมาต้องออกมาเอาเด็กของตัวเองออกไป
"หยุดเลยนัตสึ มึงก็พอได้เเละไอเกรย์"
"เรื่องของเด็กกับเด็กคนแก่ไม่เกี่ยวป่าววะ!" เกรย์พูดโดยที่จ้องหน้ามิสกันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"เฮ้ยกระทบเว้ย!" ลัคซัสพูดออกมาอย่างหัวเสีย
"ไปเถอะนัตสึ รอไปก็เท่านั้นเพราะกรมปศุสัตว์เขาคงไม่รับเลี้ยงมันหรอก ฮ่าๆๆ" มิสกันพูดพร้อมหัวเราะแบบจิตๆ จนน้องๆต้องมองหน้ากันอย่างเอือมๆ
"กูว่ามึงพาพวกมึงกลับไปเถอะ มีเรื่องในร้านไม่ดีหรอก เนอะนัตสึ"
นั่นสิ! ร้านพ่อตูนะเว้ย!!"อย่าเข้าใจผิดนะครับคนสวย วันนี้พวกเราไม่ได้มาหาเรื่อง.. พวกเราแค่มาทักทาย" ลักซัสพูดพร้อมยิ้มเยาะ
"งั้นก็กลับไปได้และ พวกกูไม่ได้ว่างไปนั่งทักทายกับพวกมึงขนาดนั้น"
"คร้าบๆ ไว้จะมาใหม่แล้วกันนะครับคนสวย"
"มึงกับไปมองแม่มึงให้สวยเหอะแล้วค่อยยมาบอกกู แล้วก็บอกน้องมึงให้เลิกยุ่งกับน้องกูด้วย"
"หึ! เรื่องของเด็กเราไม่ต้องไปยุ่งหรอกน่านะ ที่รัก.."
"สัส!! ใครที่รักมึง!!"
"หึๆๆ" ลักซัสหัวเราะก่อนจะกอดคอเกรย์ที่กำลังจะมีเรื่องกับนัตสึอยู่รอมร่อ "วไว้ทบต้นทบดอกทีหลังแล้วกันมึง วันนี้เมียกูอารมไม่ค่อยดีว่ะ เดี๋ยวเมียกูองค์ลง แล้วจะซวย" ลักซัสพูดกับเกรย์พร้อมหันมายิ้มกวนๆให้มิสกันหนึ่งทีก่อนจะเดินจากไป ที่โต๊ะของตัวเอง
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" เกรย์หันมาพูดดกับนัตสึก่อนจะเดินตามพี่ตัวเองไป
"พวกเชี้ยนั่น!! กวนตีนได้ทุกครั้งที่เจอจริง! พวกมึงรู้อะไรม้ะ กูน่ะดวงโคตรซวยเลย อยู่ห้องเดียวกับไอลักซัสอ่ะ" มิสกันพูดอย่างอารมเสียพร้อมกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้เหมือนเดิม
"โหยพี่.. คิดว่าพวกผมไม่ซวยหรอคร้าบ พวกแม่งอ่ะอยู่ห้องเดียวกับพวกผมเกือบครึ่งห้อง" เจราลก็เอาด้วยอีกคน
"เออ นัตสึทำไมเมื่อกี้ถึงหิ้วไอเจราลมาแบบนั้นวะ" มิสกันถามนัตสึอย่างขำๆ
"โถเฮียคร้าบ ใครมอมเหล้ามันหล่ะคร้าบ มันไม่โดนพี่เขาถีบตกแท็กซี่ก็บุญแล่ว" นัตสึพูดทำเอาทั้งโต๊ะหัวเราะครืด
.
.
.
อีกด้านหนึ่งภายในบาร์ ,
"โถๆ วันนี้คนสวยไม่เล่นด้วยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" ลักซัสพูดพร้อมหัวเราะเสียงดังสนั่น
"โถเฮีย ผมก็ไม่เคยจะเห็นเขาเล่นกับเฮียซักวันอ่ะ" เกรย์พูดพร้อมยกเหล้าเข้าดื่ม ตาคมก็เหลือบมองบรรยากาศในผับไปอย่างเพลินๆ ปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อเห็นเป้าหมายกำลังเมาได้ที่ แถมตอนนี้ยังพล่ามไม่หยุดอีกตะหาก
"หึ! ปากดีกับกูนักนะมึง!"
"มองอะไรวะ" ลักซัสถามพร้อมกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าไอ้ตัวแสบมันมองใคร
"หึๆๆ..."
"หัวเราะเชี้ยๆแบบนี้.. สนใจหรอวะน้อง" ลักซัสพูดอย่างรู้ทัน
"ก็คงจะเหมือนกับที่พี่สนใจมิสกันนั่นแหละมั้ง.."
"แต่ตอนนี้มันมีแฟนแล้วไม่ใช่หรอวะ เมื่อก่อนกูเห็นซัดกันเรื่องนี้ออกจะบ่อย" ลักซัสพูดอย่างงงๆ เพราะเมื่อก่อนนี้ก่อนที่นัตสึจะพูดว่าขาดกันนั้น ทั้งสองคนได้ต่อยกันเพราะเรื่องที่เกรย์ไปแย่งผู้หญิงของตนมาหน้าด้านๆ
"ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาพี่.."
"โห.. น้องกูแม่งร้ายว่ะ!"
"หึๆๆ.."
รอก่อนเถอะมึง.. หนีกูไม่รอดหรอก..นัตสึ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น