ในตอนเช้าที่แสนสดใส โทรศัพท์ของเจ้าของห้องดังขึ้นมาอย่างน่ารำคาญ
"อืม" เจ้าของโทรศัพท์รับมันทั้งที่ยังไม่ตื่นนอน
[พึ่งตื่นหรอค้าบไอคุณนัตสึ!] เสียงปลายตะคอกมาด้วยความโมโห
"อืม เช้าแล้วหรอวะ.."
[เที่ยงแล้วเฟ้ย! สาวที่ไหนออนท็อปมึงวะ ถึงได้หายหน้าหายตาไปแบบนี้.. แฟนมึงอ่ะโทรหากูทั้งวันเลยว่ะ..] เสียงปลายสายก็ถามบ้างบ่นบ้างไปตามนิสัย จนเจ้าของโทรศัพท์ก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
ทำไมปวดตัวแบบนี้ เสียงก็แหบ เหมือนใช้งานมาหนัก![เฮ้ยนัตสึอยู่มั้ยเนี่ย]
"อยู่ๆๆ ฮ่าววว แล้วมึงโทรมามีไรวะ" นัตสึพูดพร้อมหาไปด้วย
[กูจะโทรมาถามว่ามึงอยู่ไหนแค่นั้นแหละ แล้วนี่กินข้าวยังวะ]
"ยังพึ่งตื่น.. เดี๋ยวก็ไปอาบน้ำละ"
[เออๆๆ กูไม่กวนละ หาข้าวแดกซะด้วยนะมึง!!!]
"อืมๆๆ เดี๋ยวกูโทรกลับ"
ติ้ด!
ร่างบางซึ่งก้าวขาลงจากเตียง เป็นอันต้องทรุดฮวบไปทันทีเหมือนแรงที่มีอยู่มันหายไปหมด น้ำขุ่นขาวที่ค้างอยู่ข้างในไหลออกมาตามง่ามขา ทำให้นัตสึต้องเบิกตาโพลงอย่างตกใจ แถมตามเนื้อตัวก็มีแต่รอยคิส์มาร์กไม่เว้นแม้กระทั่งขาอ่อน..
นัตสึซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อตัวโคร่งส่วนกางเกงนั้นไม่มีแล้วแต่แล้วนัตสึก็ต้องกัดปากตัวเองแรงๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้เกรย์เป็นคนมาส่งเขาที่บ้าน.. นัตสึได้ใช้มือของตัวเองต่อยพื้นเพื่อระบายอารม
"โธ่เว้ย!!!!" เมื่อระบายอารมเสร็จนัตสึก็รีบเข้าไปในห้องน้ำทันที โดยไม่สนว่าขาจะเจ็บหรือไม่
ขณะอาบน้ำร่างบางหลับตาของตัวเองลงแล้วส่ายหน้าสองสามครั้งเพื่อไล่อาการปวดหนึบออกไปจากหัว.. โอเคว่าสายน้ำจากฝักบัวก็เย็นดี ทำให้ร่างบางรู้สึกปลอดโปร่งไม่น้อย แต่ภาพเหตุการณ์ประหลาดกลับพลั่งพรูเข้ามาในหัวไม่หยุด
'ช..ช่วยชั้นที อึก..'
'ให้ชั้นช่วยอะไรล่ะ '
เพียะ!
ชั้นไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น มันตะหากที่ผิด มาทำกับเราแบบนี้!!!ร่างบางตบหน้าตัวเองเเรงๆเพื่อเรียกสติ แล้วเดินมาส่องกระจกดูสภาพตัวเอง.. ทันทีที่มองเห็นเงาตัวเองในกระจก หัวใจของร่างก็วูบคล้ายกลับหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า คือชายหนุ่มรูปงามนามนัตสึ ตามร่างกายปรากฏรอยแดงจ้ำๆ มากมาย ทั้งแถวๆต้นคอ หน้าท้องและบริเวณขาอ่อน..
ร่างบางไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่านี่คืออะไร.. แค่เห็นรอยพวกนี้แล้ว ร่างบางก็รู้ว่ามันต้องเกิดจากริมฝีปากของใครซักคนแน่นอน แล้วก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครเป็นคนทำ!
เรื่องที่คิดว่าเป็นความฝันมันกลับกลายเป็นเรื่องจริง แล้วที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไม่ใช่เพราะฤทธ์ของแอลกอฮอล์แต่เป็นเพราะฝีมือของไอบ้านั่น!
"ไอสารเลว!!" ร่างบางสบถออกมาด้วยความเจ็บใจ พร้อมทั้งทุบกำปั้นลงบนขอบซิงค์แรงๆ เผื่อจะได้ตื่นจากความเฮงซวยนี่ซักที แต่ไม่ว่าจะทุบลงไปกี่ครั้ง ร่างบางก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมในห้องน้ำ ที่บ้านของตัวเอง..
หัวใจร้อนผ่าวราวกับถูกไปเผา ความกรุ่นโกรธอัดแน่นไปทั้งร่างจนคิดว่าถ้าได้ฆ่าคนซักคนก็คงจะดี..
เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ร่างบางรีบใส่เสื้อผ้า วิ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงดิ่งไปยังห้องนั่งเล่น เกรย์กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาบ้านคนอื่นอย่างสบายใจ เห็นอย่างนั้นแล้วร่างบางจึงรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเดินตรงดิ่งเข้าไปหาคนที่นอนอยู่อน่างรวดเร็ว แล้ว..
"ไอเชี่ยเกรย์!!"
"หืม?" เกรย์ปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะ..
พลั่ก!!
ร่างบางกระแทกหัวเข่าเข้ากับหน้าท้องของเกรย์จัง เกรย์เบิกตาขึ้นด้วยความเจ็บปวด"แก!.."
พลั่ก!
ยังไม่ทันที่เกรย์จะได้ทักท้องอะไรออกมา หมัดของนัตสึก็ปะทะเข้าลงบนใบขาวจัดของเกรย์อย่างจัง แน่นอนร่างบางไม่ได้ใส่แต่แรงเท่านั้น! แต่ยังใส่ทั้งอารมและความเกรี้ยวโกรธลงไปด้วย!!
หน้าของเกรย์หันไปตามแรงต่อย แก้มข้างที่โดนร่างบางซัดเข้าไปนั้นมีคราบเลือดปรากฏเป็นแนวพร้อมกับเลือดที่ออกมาจากมุมปาก เจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทจึงเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเย็นเยียบ ก่อนจะเหลือบมองมองมือข้างที่คนตัวเล็กต่อยเขาเป็นอันดับสุดท้าย
"พอใจยัง" เกรย์ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ นัยน์ตาราบเรียบมองขึ้นมาสบตาร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า
"ไอเลว! ไอคนไร้สามัญสำนึก! ไอ.."
"มันเหตุสุดวิสัยต่างหาก"
"ถ้างั้นถามหน่อย ตอนนั้นมึงยังสติดีอยู่รึปล่าว!!!" ร่างบางถามพร้อมกับกระชากคอเสื้อของคนที่ตัวใหญ่กว่าเข้าหาตัว "ตอบมาเส้!"
"มึงไม่มี.. แต่กูมี" เกรย์ตอบแบบไม่เต็มเสียงทำให้ร่างเล็กคิ้วกระตุกทันที
"แล้วทำไมมึงถึงไม่หยุด! แล้วมึงมาทำไอรอยพวกนี้บนตัวกูนี่นะ!!"
"มึงกก็ทำไว้บนตัวก็ด้วยนั่นแหละ แล้วอีกอย่างนะฉันไม่ได้ผิด แกโดนยาปลุก" ร่างเล็กเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
"ถ้าไม่เชื่ออ่ะนะ ไปเปิดดูข้อความที่เฮียแกส่งมาได้เลยนะครับเมีย"
นัตสึพูดไม่ออกกับคำตอบของเกรย์ และกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"เชี้ย! ใครเป็นเมียมึง!" นัตสึพูดพร้อมทุบอกของเกรย์แล้วเดินเข้าห้องไป เปิดโทรศัพท์แล้วเปิดดูที่ข้อความ.. 'โทษที่ว่ะน้อง.. พอดีพี่รู้ว่าแกต้องไปสอยเด็กมาแน่ๆ เลยผสมอะไรลงไปนิดหน่อย ดีใช่มั้ยล่า 555555 '
ไอเฮียเอ้ย!!!!!จ๊อกกกก
"หิวเว้ย!" นัตสึสบถพร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้อง โดยที่ลืมไปว่ามีใครอยู่ด้วย
"ไอเชี่ยเกรย์!" เกรย์ที่มาเมื่อไหร่ไม่รู้เดินมาอยู่หน้าประตูห้อง
"เมียที่ดีเค้าเรียกผัวกันอย่างนี้หรอครับ" เกรย์ถามพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"เชี่ย! กูไม่ใช่เมียมึง แล้วมึงก็ออกจากบ้านกูไปได้ละ"
"ก็ได้.. แต่มึงต้องไปกับกู"
"กูไม่ไป ทำไมกูต้องไปด้วย" นัตสึถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ
"มึงต้องไป ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่รึไง"
"ไม่ต้องมายุ่งกับกู!" นัตสึปฏิเสธเสียงแข็ง
"โอเคๆ ไม่ไปก็ไม่ไป.. แต่.." เกรย์เว้นช่วงพร้อมกับเข้ามาล็อคเอวของนัตสึเอาไว้
"จะกินอย่างอื่นแทน.."
"สัส!! ไปก็ไปวะ!"
"หึ! ไปตั้งแต่แรกก็จบละ"
เมื่อทั้งสองเดินมาถึงห้องรับแขกก็เห็นพ่อของนัตสึกำลังนั่งคลอเคลียผู้หญิงแปลกหน้าอยู่"นัตสึ! จะไปไหนน่ะ" พ่อของนัตสึหันมาถามทั้งสองคนที่เดินลงมา
"ไปกินข้าว"
"แล้ววันนี้ไม่ไปเรียนรึไง"
"ตื่นสาย.. เดี๋ยวผมไปกินข้าวละ.. จะทำไรก็ทำ" ก่อนไป นัตสึถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินจากไป
ภายในรถนั้นไม่มีใครปริปากพูดออกมาซักคำ คงจะเป็นเพราะนัตสึเจอกับเรื่องพวกนี้เป็นประจำจึงไม่ค่อยชอบใจที่พ่อของตนเป็นแบบนี้
"กินร้านไหนดีวะ ?" เกรย์ถามออกมาหลังจากที่เงียบมานาน
"ปากซอย.. ร้านประจำกูเลย"
หึ! แน่ล่ะ ร้านนั้นน่ะเด็ดทั้งอาหารเด็ดทั้ง.."เออๆ" คนตัวสูงกว่าที่ตอนนี้ตามใจผิดปกติ เพราะคนที่นั่งข้างๆดันทะเลาะกับพ่อมาเมื่อกี้ ในใจของเขาคิดว่า รอให้อารมดีก่อนแล้วค่อยกวนประสาท
รถคันหรูจอดเทียบฟุตบาต พร้อมกับเจ้าของรถเดินลงมาจากรถ"รับอะไรดีคะ" พนักงานสาวสวยเดินมาเมื่อลูกค้านั่งโต๊ะแล้ว
"กระเพราะหมูกรอบ แล้วกันครับ" นัตสึพูดพร้อมยิ้มที่ทำให้สาวสวยจนทำให้สาวหน้าแดงจนเก็บอาการไม่อยู่
"เอ่อ.. แล้วอีกคนล่ะคะ"
"เหมือนกันก็ได้ครับ" เกรย์พูดด้วยหน้านิ่งๆ แต่ก็ตวัดสายตามามองนัตสึอย่างดุๆ
"มองเชี่ยอะไรมึง"
"มองเมีย.."
"สัส!"
"หึ! กล้ามากนะครับเมีย.. เจ้าชู้ต่อหน้ากูน่ะ" เกรย์พูดด้วยสายตาแห่งชัยชนะ ซึ่งนั่นก็ทำให้นัตสึกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"หึ! มึงไม่ได้เป็นอะไรกับกูซักหน่อย.." ถึงปากของเจ้าตัวจะพูดแบบนั้นแต่นัยน์ตาของอีกคนก็มีแววสับสนแปลกๆ ในระหว่างที่ทั้งสองรอข้าวอยู่ ก็มีหญิงแปลกหน้าเดินเข้ามา
"อ้าวเกรย์!" ทั้งสองหันไปตามเสียงเรียกแต่นัตสึก็ต้องเบิกตากว้างทันที แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรมากนักแค่เอาเมนูมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้
"เอ่อ. ลิซาน่าหรอ.."
"อืมใช่ อะไรกัน ไม่เจอแป๊ปเดียวลืมกันเเล้วรึไง"
"เอ่อ..ก็นะ" บทสนทนาของทั้งสองก็เหมือนกับปกติที่เขาคุยกัน แต่ไม่ปกติตรงที่นั่งฝั่งตรงข้างกำลังทำปากขมุบขมิบ เหมือนด่าทอคนทั้งสองอยู่
"แล้วเกรย์มาทำอะไรล่ะ ไม่เข้าเรียนหรอ"
"ก็ไม่ค่อยสบาย"
"หรอแล้วเป็นไรมากมั้ย"
"ไม่เป็นไร.."
"แล้วนี่มากับใครอ่ะ" หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามพยายามมองหลังเมนูแต่ก็ไร้ผล
"อ๋อ เมียเราเอง!" คำพูดนั้นทำให้ทั้งนัตสึและลิซาน่าเบิกตากว้างทันที
"อะไรกันเกรย์เดี๋ยวนี้เปลี่ยนแนวเป็นทอมบอยแล้วรึไง"
"ก็.. นิสหน่อย"
"อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ"
"งั้นเราไปก่อนนะ"
"อื้มๆ" ลิซาน่าพูดแล้วเดินจากไปทำให้นัตสึที่อยู่ตรงกันข้ามใช้เท้าของตัวเองเหยียบเท้าเกรย์ทันที
"โอ้ย อะไรมึงเนี่ย"
"ไอชิบผาย มึงพูดอย่างนั้นได้ยังไงฮะ!?"
"กูพูดผิดตรงไหนวะ"
"ผิดมาก.. ครั้งเดียวกูไม่นับเว้ย"
"ใช่สิ เมื่อคืนมึงไม่มีสตินิ มึงเลยไม่รู้ว่าไม่ใช่ครั้งเดียว.." เกรย์พูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก
"ไอเชี่ยเกรย์!!"
"เสียงดังทำไม รบกวนชาวบ้านเขา" คนตัวสูงกว่าพูดพร้อมตักข้าวเข้าปากทำให้คนตรงข้ามต้องนั่งลงกินข้าวอย่างช่วยไม่ได้..
ตืด! ตืด!
"ฮัลโหล.." นัตสึกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์โดยที่ทำให้ตัวเองมีน้ำเสียงที่ปกติที่สุด
[เฮ้ย แฟนมึงไลน์มาบอกกูว่าโทรหามึึงไม่ติด มึงเป็นไรรึปล่าววะ]
"กูไม่ได้เป็นอะไร"
[แล้วทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์แฟนมึง]
"มันไม่มีคนโทรเข้ามานะ ไม่เห็นขึ้นมิสคอลเลย.."
[อ่าวเราะ เออๆๆ งั้นมึงก็ตอบไลน์แฟนมึงหน่อยละกัน กูล่ะปวดหัวแทน]
"โอเคๆ ขอบใจมึงมาก"
[เออ ไม่เป็นไรๆ เฮ้ยมึง แค่นี้นะตาหนวดมาว่ะ]
ติ้ด!
ไอพวกบาปหน้า ไปเรียกอาจารย์แบบนั้นได้ยังไง..เมื่อนัตสึเปิดโปรแกรมไลน์ขึ้นมาการแจ้งเตือนก็ขึ้นมาราวกับโทรศัพท์ค้างมาเป็นชาติ
[ต่อจากนี้จะเป็นโปรแกรมเเชต]
.
.
.
'นัตสึทำไมเราโทรหาเธอไม่ติดเลยอ่ะ'
"โทรศัพท์เราเสียมั้ง มันไม่ขึ้นมิสคอลเลยอ่ะ"
'แล้ววันนี้ไม่ได้ไปเรียนหรอ'
"ก็..นะ"
'งั้น.. วันนี้ไปเดอะมอลกัน เอาโทรศัพท์ไปซ่อมด้วยไง '
"โอเคๆ งั้นเดี๋ยวเราขับรถไปรอหน้าโรงเรียนนะ"
'โอเคเลย งั้นเย็นนี้เจอกันนะ'
"ครับๆ"
.
.
.
[สิ้นสุดการสนทนา]
"คุยกันเพลินมั้ยครับเมีย" เกรย์พูดขัดขึ้นมาเมื่อเห็นนัตสึเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์
"เพลินมาก.. นั่งอยู่ทำไมล่ะ ไปจ่ายค่าข้าวสิ" เกรย์ทำหน้าเอือมๆแต่ก็ลุกไปจ่ายเงินแต่โดยดี
ดีเหมือนกันไม่เสียซักบาทตอนนี้บ่ายโมงกว่าๆ กว่าลูซี่จะเลิกก็อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าๆ อืมม ไปไหนดีว้า..
[เจราล]
.
.
.
"ในห้องมีใครไม่มามั่ง นอกจากกู"
'ก็ มึงไอเกรย์ แล้วก็พวกเรานิดหน่อย แล้วก็กลุ่มไอลักซัสเกือบครึ่งห้องอ่ะ '
"ครูไม่ดใจตายห่าหรอ วันที่2ก็หยุดเยอะขนาดนี้ 555555555"
'ดีใจตายห่าเลย พวกกูเนี่ย เด็กมาน้อยไม่ต้องเรียน 555555'
"สบายเลยซิพวกมึง เออ วันนี้กูว่าจะไปมอล์ มึงไปด้วยกันป้ะ"
'ไปทำห่าไรวะ เออ ไปด้วยก็ได้เว้ย '
"เออๆ เดี๋ยวกูไปรับ"
'โอเคๆ '
.
.
.
[สิ้นสุดการสนทนา]
"มึง.." ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆทักขึ้นมา
"อะไรวะ"
"จะให้กูไปส่งบ้านมั้ย"
"อะไรวะ อยู่ก็มาถาม ขนลุก"
"สัส! กูถามดีๆ เดี๋ยวเลิกเรียนกูจะพาลูซี่ไปมอล์ กูคงไม่ว่างให้มึงมานั่งกวนประสาทหรอก" เกรย์เงียบไปซักพัก
"ไม่เอากูไม่ให้ไป"
"มึงเป็นใครมาสั่งกู"
"เป็นผัว.."
"ผัวพ่องมึงสิ ไอเกรย์!!" ทั้งสองเถียงกันจนเกรย์ขับรถมาถึงบ้านของนัตสึ
"ถ้ามึงไปกูบอกเพื่อนมึงแน่ เรื่องของเรา"
"ก็เอาสิ! ถ้าไม่กลัวเรื่องนี้ถึงหูแฟนมึง!" นัตสึพูดอย่างท้าทาย
"ก็ได้กูให้มึงไป"
"มุงไม่ให้กูก็จะไปอยู่แล้วเฟ้ย"
"แต่มีข้อแม้.."
"อะไรของมึง"
"กูจะบอกก่อนที่มึงจะไป แค่นี้แหละ.."
"อ้าวอะไรของมึงเนี่ย" เกรย์พูดจบก็เดินเข้าบ้านของนัตสึไปเหมือนมันเป็นบ้านของตัวเอง นัตสึที่ลงมาจากรถได้แต่หงุดหงิดใจอยู่ซักพัก เมื่อเดินเข้ามาถึงในตัวบ้าน ก็ไม่เห็นพ่อของตัวเองอยู่แล้ว
ขึ้นห้องไปแล้วมั้ง.. น่าเสียดาย ยังสาวอยู่แท้ๆ..นัตสึนั่งดูทีวีอยู่ข้างล่าง โดยที่มีเกรย์นั่งอารมมาคุอยู่ข้างๆ เพราะที่ไล่ยังไงมันก็ไม่ยอมออกไป
"มึงออกไปซักทีสิวะ"
"ไม่ออก" คนเอาแต่ใจไม่ยอมออกไปง่ายแถมยังเอาขาของตัวเองขึ้นมาไขว่ห้างอีกต่างหาก
"กูเกลียดมึงสัส!" นัตสึกัดฟันพูดอย่างเหลืออด
"อ้อหรอ.. แต่กูติดใจมึงโคตรๆเลยว่ะ" เกรย์พูดขำๆแต่ก็ทำให้คนข้างๆไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว
"มึงแม่ง.." นัตสึพูดอย่างอารมเสีย
ตึ้ง!
[เจราล]
'อีกเดี๋ยวกูก็เลิกละ มึงออกมารอได้เลยนะเว้ย '
"ทำไมรีบจังวะ"
'เชี่ย! กูขี้เกียดอยู่โรงเรียน น่าเบื่อสัส.. กูเบื่อขี้หน้าพวกแม่งเชี่ยๆเลยว่ะ '
"เออกูเข้าใจ.. งั้นเดี๋ยวเจอกันหน้าอาคาร"
'ไม่กลัวครูเห็นหรอวะ'
"ฟิมล์ดำมองไม่เห็นหรอก "
'โอเคๆ เดี๋ยวเจอกัน '
"ไอพวกนั้นไปป่าว"
'มันไม่ไป มันจะไปเล่นเกมกัน ส่วนพี่กูนะเด็กเรียนสัส เป็นคนชวนไปเล่นเกมนะมึง '
"55555 โอเคๆ เดี๋ยวเจอกัน"
[สิ้นสุดการสนทนา]
"เฮ้ย!" นัตสึร้องอย่างตกใจเมื่อ เขาลุกขึ้นอย่างกระทันหัน แต่คนตัวสูงกว่าดึงเขานั่งลงไปที่เดิม
"อะไรของมึงเนี่ย.."
"จำที่บอกว่ามีข้อแม้ไม่ได้หรอครับเมีย.." เกรย์พูดอย่างอารมดี พร้อมกับเอาแขนแกร่งกอดคอของนัตสึเอาไว้
"จำไม่ได้ ไม่อยากจำด้วยเว้ย!"
"อ้อหรอ.. เล่นซะตรงนี้เลยดีมั้ยเนี่ย.." เกรย์พูดพร้อมกดร่างของนัตสึลงไปกับโซฟาแล้วเอาร่างใหญ่ของตัวเองทาบทามลงไปทันที
"อย่านะมึง.. มีอะไรก็ว่ามา กูจะไปแล้ว" นัตสึพูดเตือนแต่เกรย์ก็ไม่สนใจคำพูดของคนด้านล่างแม้แต่น้อย
"โอเคๆ.. จูบกูสิ"
