ตอนที่ 8

ร่างบางที่แต่งตัวเสร็จแล้วนั่งอยู่บนเตียงเพื่อรอคนที่หายเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำให้เสร็จ

 "เสื้อมันตัวใหญ่ไปป่าววะ!"  ร่างเล็กสบถอยู่บนเตียงก่อนจะนึกอะไรได้ "โทรศัพท์ๆ อยู่ไหนวะ..เจอแล้ว"

เมื่อวานปิดเครื่องนี่หว่า..  

มือบางเอื้อมไปเปิดโทรศัพท์แต่แล้วก็ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ๆเพราะ..

"อะไรเยอะแยะวะเนี่ย!"  มิสคอลของลูซี่ขึ้น20กว่าสายพร้อมกับไลน์ขึ้นเยอะแยะเต็มไปหมด เเล้วก็ข้อความเบอร์ใครไม่รู้ด้วยอีก1ข้อความ ด้วยความสงสัยมือจึงกดไปตรงข้อความที่ขึ้นเบอร์ไม่รู้จักอยู่หนึ่งเบอร์

'กลางวันของวันนี้ ช่วยไปเจอกันที่ห้องน้ำหน่อยมีเรื่องจะคุย.. (มาคนเดียวด้วยนะ)' 

ของใคร..

"ที่ก็มีตั้งเยอะแยะทำไมต้องเป็นห้องน้ำด้วย!"  เกรย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆทำเอาคนที่กำลังนั่งสงสัยตกใจไม่น้อย
"เชี่ย..มาอย่างกะผี.."
"ห้ามไปเด็ดขาด!"  เกรย์พูดด้วยน้ำเสียงของผู้เผด็จการ

อะไรวะ!!!

"มีสิทธ์อะไรมาสั่งด้วย!"  นัตสึพูดพร้อมผลักเกรย์ให้ออกห่าง
"หึๆ สิทธ์ของความเป็น.."
"สัสไม่ต้องพูดแล้ว!!!"   เกรย์ไม่ได้พูดอะไรกลับมาเพียงแต่หัวเราะหึๆอยู่อย่างนั้น

เกลียดจริง! เสียงหัวเราะแบบเนี้ย..

"ห้ามไปเด็ดขาดเข้าใจนะ!" เกรย์พูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ "เข้าใจมั้ย.."
"เออ!"  นัตสึตอบด้วยน้ำเสียงเเข็งๆพร้อมกับทำหน้าไม่สบอารม จากนั้นก็รอเกรย์แต่งเสร็จแล้วลงไปข้างล่าง
"เวนดี้รอนานป่าว.."
"นานมากกกกกกกกกกกก.."  เวนดี้ได้ยินเสียงเกรย์จึงหันมาลากเสียงยาวใส่เกรย์ทันทีแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนัตสึเดินลงมาด้วย
"มีไรป่าวดูทำหน้าเข้า.."  เกรย์เดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
"เอ่อ..คือ..เมื่อคืนพี่นัตสึนอนกับพี่เกรย์หรอคะ"  เวนดี้ถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ  แต่ดูเหมือนนัตสึจะไม่เก็ทอะไรเลย
"ฮะ!?"
"อืม เมื่อคืนมันนอนกับพี่เองแหละ มีอะไรสงสัยอีกป้ะคะ"  เกรย์เป็นคนตอบแทนนัตสึที่แฮงค์อยุ่
"เอ่อ..งั้นก็แสดงว่าเสียงเมื่อคืน..อืมมม เอ่อ.."  เวนดี้ถามด้วยใบหน้าเขินอายหน่อยๆแล้วมองหน้าเกรย์กับนัตสึสลับกัน
"อืมมม อย่างนั้นแหละ"
"คืออะไรกูไม่เก็ท"  นัตสึถามอย่างสงสัยเพราะไม่ค่อยได้ยินบทสนทนาซักเท่าไหร่
"ช่างเถอะ.."  เกรย์พูดจบเวนดี้ก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยซ้ำยังมองร่างของนัตสึอย่างประมวลผล แล้วก็ยกยิ้มออกมา
"หน้าตาดี งั้น..หนูเอาคนนี้แหละ"  คำพูดของเวนดี้ทำให้ทั้งสองหันมามองเด็กสาวอย่างงงๆ
"แล้วยืนทำอะไรกันอยู่หรอคะ..ป่ะ ไปโรงเรียนกัน"  เวนดี้พูดด้วยหน้าตายิ้มๆแล้วเดินมาควงแขนนัตสึเดินออกไปที่รถ
"พี่นัตสึนั่งนี่เลยเดี๋ยวหนูนั่งหลังเอง"  เวนดี้พูดพร้อมยัดเยียดให้นัตสึนั่งที่ข้างคนขับ
"เอ่อ..? จะดีหรอ เวนดี้มานั่งกับพี่ชายของเวนดี้ดีกว่า..นะ"  นัตสึพยายามพูดเวนดี้มานั่งกับพี่ชายตัวเองแต่เวนดี้กลับเดินไปเปิดประตูหลังพร้อมกับสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในด้วยใบหน้ายิ้มๆ ทำให้นัตสึต้องเดินไปนั่งข้างหน้าอย่างช่วยไม่ได้

แสบทั้งพี่ทั้งน้องเลยให้ตาย..

"เวนดี้กินไรมายัง.." เกรย์หันไปถามเวนดี้เมื่อออกรถมาแล้วความเร็วนี่ไม่ต้องพูดถึง..เร็วมาก..เหมือนอยากจะไปทัวร์นรกกันเลยทีเดียว
"เรียบร้อยแล้วมีแต่พี่เกรย์นั่นแหละที่ช้า"  เวนดี้พูดเหน็บแนมพี่ตัวเองก่อนจะหันไปเล่นสมาทโฟนของตัวเองต่อ
"แล้วเย็นนี้ให้พี่มารับป่าว?"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปกับเพื่อน"  เกรย์ไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้ากลับไปเท่านั้น

ติ้ง!

เสียงข้อความแชทจากโทรศัพท์ของนัตสึทำให้เกรย์หันหน้ามามองเล็กน้อย

[เจราล] 

'ตื่นรึยังคุณชาย' 
"อืมมมมม"  
'เเล้วนี่มึงไปอยู่ไหนมาเมื่อคืนกูโทรไปหามึงที่บ้าน พ่อมึงบอกว่าไม่อยู่'  นัตสึเงียบไปซักพัก
"เดี๋ยวค่อยคุยที่รร.อยู่บนรถ" 
'อืมมมมม'   

[สิ้นสุดการสนทนา] 

นัตสึถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วมองออกไปนอกรถเหมือนกำลังใช้ความคิด

...............................................................................................................................................

"กูว่ากูสัมผัสได้"  เสียงของเจราลพูดขึ้นมาอย่างนึกสนุก
"สัมผัสได้? ไหนไม่เห็นมีด้ายเลย.."  กาซีลพูดขึ้นมาอย่างหน้าตาย
"แหม..เอาเข็มด้วยมั้ยล่ะ - -*"
"แล้วเอาเข็มกับด้ายมาทำไร.." เด็กเรียนอย่างซิกเรนพูดยิ้มๆ (เอากะเขาด้วย//ไรต์)
"เอ้า!! เอาเข็มกับได้มาก็ต้องสอดใส่รูสิวะ ฮ่าๆๆๆ"

แล้ว..ทำไมอยู่ๆไปคุยกันเรื่องใต้สะดือได้เล่า..

"แล้วที่มึงบอกว่าสัมผัสได้นี่หมายถึงอะไรวะ "  เอลฟ์แมนหันมาถามอย่างนึกสงสัย  "แต่มีสัมผัสพิเศษนี่แหละถึงจะเป็นลูกผู้ชาย"

แกต้องการคำตอบจากชั้นจริงรึเปล่าเนี่ย!!

"แล้วตกลงว่ายังไง"  ซิกเรนหันมาถามอย่างจริงจัง
"ก็นัตสึไง..เมื่อวานมันไม่มาโรงเรียนเมื่อคืนไม่กลับบ้าน มึงว่ายังไงกัน"  เจราลเลิกคิ้วมองเพื่อนในกลุ่มอย่างหาคำตอบ
"มันก็คง..ไปกกสาวตามปกติล่ะมั้ง"  กาซีลพูดอย่างไม่ได้คิดอะไรเพื่อนคนอื่นๆก็พยักหน้าเห็นด้วย มิสกันกับฮิวจ์ที่มาใหม่ก็เห็นด้วยกับกาซีลเช่นกัน
"ถ้าเมื่อวานที่ไม่มาไปกกสาวแน่ๆ แต่เมื่อคืนไม่กลับบ้านนี่ซิถ้ามันไปกกสาวนะมันต้องไปแดกเหล้ากระตุ้นอารมเว้ย แต่เมื่อคืนมันไม่ได้ไปไง.. มึงว่ามันไปไหนกัน"  เจราลอธิบายเหตผลที่ทุกคนสงสัยกันอยู่ทำให้ทุกคนตอนนี้นั่งหน้านิ้วคิ้วขมวดกันไปเป็นแถบๆ  ไม่เว้นแม้แต่เฮียของน้องๆทั้งหลายด้วย
"หรือว่า.."  เสียงของเฮียดังขึ้นทำให้เด็กๆที่น่ารัก(?)หันมามองมิสกันเป็นตาเดียว "นัตสึจะไปนอนบ้านผู้ชาย.."
"เออเป็นไปได้..แต่ใครอ่ะ"  ฮิวจ์หันมาถามเพื่อนของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
"ใครจะไปรู้อาจจะเป็นคนใกล้ตัวหรือคนไกลตัวก็ได้"
"ใกล้ตวัวนี่ไกล้ขนาดไหนอ่ะ"  เด็กๆ(?)หันมาตอบเฮีย ทำให้เฮียต้องใช้ความคิดมากกว่าเดิม
"อืมมม  เช่นคนในห้อง.."

...............................................................................................................................................

          รถคันหรูเคลื่อนตัวมาจอดหน้าอาคารเรียนทำให้สายตาของใครหลายๆคนหันมามองนัตสึที่นั่งเงียบๆตั้งแต่ออกมาเตรียมตัวจะลุกออกไปแต่โดนแขนแกร่งของเกรย์ดึงเอาไว้ก่อน ตาคู่สวยหันมามองอย่างไม่สบอารม

"มีอะไร"  นัตสึหันมาตอบด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
"เย็นนี้กูไปส่งบ้าน"
"ไม่จำเป็น!"  นัตสึพูดจบก็หันไปเตรียมกระชากประตูออกทันที แต่โดนเกรย์ดักทางไว้ก่อน
"โอ๋ๆ ไม่เอาสิจ๊ะ ถ้าไม่กลับคลิปมึงหลุดแน่!"  เกรย์พูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับชูคลิปในโทรศัพท์ที่มีตัวเองและคนตรงหน้าอยู่ข้างใน นัตสึเอื้อมมือหมายจะคว้ามันไว้แต่เกรย์ไวกว่าเป็นไหนๆรีบยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงด้วยความเร็ว
"กลับกับกูโอเคนะ.."  เกรย์พูดพร้อมเข้าไปแตะลงบนริมฝีปากนิ่มเบาๆแล้วผละออกมา นัตสึได้แต่กัดฟันกรอดๆอยู่ตรงนั้น
"กูแม่ง!! เกลียดมึงชิบผาย!"  นัตสึพูดพร้อมเปิดประตูออกไปอย่างรุนแรง
"ระวังจะหลงรักเข้าล่ะครับเมีย.."

ปัง!!

            นัตสึปิดประตูอย่างแรงเหมือนจะเอาให้พังเสียให้ได้ เกรย์แค่หัวเราะในลำคอเบาๆแล้วขับรถไปหาที่จอดทันที  นัตสึเห็นกลุ่มเพื่อนของตัวเองนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างสนามบอลก็เดินเข้าไปทันที เมื่อเดินเข้าไปนั่งทุกสายตาก็จับจ้องมาที่นัตสึทันที

"หวัดดีเฮีย..มีอะไรกันวะ"  เพื่อนในกลุ่มมองหน้ากันอย่างยิ้มๆแล้วเริ่มเปิดประเด็นทันที
"เมื่อวานตอนที่พวกลักซัสมันมาหาเรื่องมึงแล้วมันมีอยู่ช่วงนึงที่มึงหายไป มึงไปไหนมา!" มิสกันเป็นคนเปิดประเด็นนัตสึทำหน้านึกเล็กน้อยแล้วก็ทำหน้าอ๋อขึ้นมาทันที
"ก็..กลับบ้านไง.."  นัตสึตอบแบบไม่เต็มเสียงซักเท่าไหร่
"เมื่อคืนกูโทรไปหามึงที่บ้านพ่อมึงบอกว่ามึงไม่อยู่บ้าน มึงไปไหนมา!"  ต่อจากมิสกันก็เป็นเจราลน้องชายฝาแฝดทันที
"อืมม กูว่ากลิ่นแบบนี้มันไม่ใช่.."  กาซีลพูดขึ้นมาทำให้ทุกสายตาในกลุ่มหันไปมองกาซีลทันที
"อะไรของมึง"  นัตสึมองกาซีลแบบไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่
"มึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าของตัวเอง มึงไปไหนมา!"

เอ่อ..สรุปว่าคำว่า มึงไปไหนมา! คือคำทอกล์ออฟเดอะทาวน์ของวันนี้นะครับ.

"ไอห่า..มองเลขรหัสนักเรียนก็ได้ มึงเป็นหมารึไงใช่จมูกดมกลิ่นชาวบ้าน ว่าแต่ว่า"  เจราลเว้นช่วงไว้พักนึงก่อนจะ
"มึงไปไหนมา!!"  ทั้งโต๊ะตะโกนถามนัตสึด้วยคำพูดเดียวกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
"อย่าโกหกนะเว้ย กูรู้นา.."  เฮียพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆ ทำให้นัตสึถอยหายใจออกมาเบาๆ
"เออๆๆ ไม่ต้องคาดคั้นแล่ว กูไปนอนกับไอเกรย์มาเฉยๆ"  คำตอบของนัตสึทำให้ทั้งโต๊ะพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
"อ้าวๆๆ เสียผู้หญิงยังพอว่าดันไปเสียประตูหลังให้ไอเกรย์หรอวะ ฮ่าๆๆๆ" กาซีลพูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างไม่อายใคร
"แค่นอน! นอนเฉยๆเว้ย!"
"เฮ้ย..ไม่เป็นไรกูรู้มึงสเน่ห์แรง แต่กูก็ไม่คิดว่ามึงจะเอาคู่อริมาทำผัวว่ะฮ่าๆๆ"  เจราลพูดอย่างไม่ได้คิดอะไรแถมยังยุยงให้คนอื่นมารุมเราคนเดียวนี่ซิ
"แล้วรอยที่คอเนี่ยไม่ใช่ฝีมือสาวแต่เป็นฝีมือไอเกรย์ใช่มั้ยวะ!! ฮ่าๆๆ"  เจราลผลักหัวนัตสึเผยให้เห็นรอยแดงที่จริงๆแล้วเป็นฝีมือของเกรย์ให้คนอื่นดู.
"บ่ะๆๆ ไม่ธรรมดาซะด้วยนัตจี้กู"  มิสกันพูดออกมาอย่างขำๆ
"ผู้หญิงทำ! โว้ย!! กูไม่คุยกะพวกมึงและ!"
"เออแล้วเมื่อกี้ไอเกรย์มาส่งหรอวะ"  นัตสึไม่ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่พยักหน้าไปเท่านั้น
"โอ้โห..มาส่งกันซะด้วย!!"
"ไอห่า มันนอนด้วยก็ต้องมาส่งกันสิวะ มึงนี่ควายจริงๆ" ซิกเรนหันไปด่าเจราลที่พูดอะไรไม่คิด จริงๆแล้วคนถามก็ไม่คิดเหมือนกันนะ
"เออๆนัตสึ.."
"หืม ว่าไง?"  นัตสึหันไปตามเสียงเรียกของเจราล
"ผัวมึงมาโน่นแล้วว่ะ ฮ่ะๆๆ" นัตสึกัดฟันแล้วหันไปตบหัวเจราลทันที
"โหๆเล่นแรงซะด้วย.."
"ไปหาไรแดกกัน"  นัตสึหันมาบอกเจราลด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"ไม่เอากูกินมาแล้ว"
"เฮ้ยเกรย์!.."  เสียงของมิสกันดังขึ้นขณะที่เกรย์กำลังจะเดินขึ้นบันได ทำให้เจ้าตัวหันมามองอย่างงง ก็แหงล่ะ! กลุ่มของมิสกันไม่ถูกกับกลุ่มของลักซัส แต่ดูเหมือนลักซัสจะถูกชะตากลุ่มนี้เต็มเปาเลยล่ะมั้ง..
"มีอะไรครับ"  เกรย์ตอบด้วยใบหน้ากวนเบื้องล่างสุดๆ

หึ! สมเป็นคนโปรดไอลักซัส

"ได้ข่าวว่าพาน้องกูไปนอนบ้านมาหรอวะ! หวังว่าคงไม่ได้ทิ้งๆขว้างหรอกนะเกรย์.."  มิสกันพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับหรี่ตามองเกรย์อย่างจับผิดถึงคนอื่นๆจะคิดว่าเล่นๆแต่น้ำเสียงเขาก็ดูจะเอาจริง เขาสังเกตุคนตรงหน้าที่มีท่าทีกับนัตสึมาตั้งแต่ม.2แล้ว ก็พอจะรู้ว่าเด็กตรงหน้ามันสนใจ ถึงได้คอยแย่งผู้หญิงที่นัตสึมันเล่นด้วยมาทุกคน แน่นอนว่าผู้หญิงก็ต้องเลือกไอหล่อเลือกได้นี่อยู่แล้ว
"หึ! คิดงั้นหรอ" เกรย์เหยียดยิ้มออกมาอย่างไม่กลัวเกรง ทำเอาคนอื่นงงเป็นไก่ตาแตกว่าสองคนนี้หมายความว่ายังไง
"มาทำอะไรตรงนี้วะเกรย์.."  อยู่ๆก็มีเสียงเย็นๆดังขึ้นพร้อมกับแขนแข็งเเรงที่มีรอยสักมากอดคอเกรย์เอาไว้ ทุกคนที่อยู่ที่โต๊ะเบิกตาโพลงกับการปรากฎตัวของผู้มาใหม่อย่างคาดไม่ถึงโดยเฉพาะ มิสกัน

มาตั้งแต่เมื่อไหร่ --> ในความคิดของมิสกัน

ไม่รู้ตัวเลยซักนิด! --> ในความคิดของนัตสึ

"เฮีย..อย่าโผล่มาแบบนี้สิ! คนเขากลัวหมดหรอก.."  เกรย์พูดหน้าตายเพราะเขาโดนแกล้งแบบนี้บ่อย
"อะไรกันกลัวหรอจ๊ะ"  ลักซัสพูดพร้อมยิ่นหน้าเข้าไปใกล้มิสกันแต่ก็โดนตอกหน้ากลับมา
"ไม่ได้กลัวแค่ตกใจนึกว่าเปรตที่ไหนมาขอส่วนบุญ"  มิสกันพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกอะไรเกรย์กลืนน้ำลายฝืดๆลงคอพลางคิดในใจว่า 'โดนด่าขนาดนี้เฮียอาละวาดเละเเน่..'  แต่ไม่เป็นอย่างที่เกรย์คิดเมื่อลักซัสหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ
"หึ ปากจัดจริงเดี๋ยวก็ปิดปากซะหรอก.."  มิสกันเม้มปากแน่นเมื่อลักซัสพูดประโยคนั้นออกมา
"นัตสึ!"  คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือกทันทีเพราะอารมของเฮียในตอนนี้ไม่ธรรมดา
"ค..ครับเฮีย"
"ไปกัน.."  มิสกันพูดออกมาอย่างอารมเสีย
"ไปไหนอ่ะ"
"แดกข้าวไงเมื่อกี้มึงบอกหิวไม่ใช่รึไง..ไปได้แล้ว!"  มิสกันพูดแล้วเดินออกไปก่อน

ชิบผายแล้วไง!

"มึงไปกะกูดิ๊"  นัตสึหันไปดึงเจราลให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งตามคุณเฮียไปทันทีฮิวจ์ก็เดินไปรั้งท้ายด้วยเช่นกันเกรย์กับลักซัสแค่มองทั้งสี่คนเดินไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินตามไป
"กูว่านะ ถ้าเปรียบในสงครามคนที่น่ากลัวที่สุดคงจะเป็นลักซัส"  กาซีลพูดขึ้นเมื่อลักซัสเดินออกไปแล้ว
"แต่กูว่าไม่ใช่นะ.."  ซิกเรนหันมาพูดอย่างไม่เห็นด้วย
"ทำไมวะ มึงคิดว่าใคร"
"คนที่น่ากลัวกว่านักรบก็ต้องเป็นเมียนักรบดิวะ"  ซิกเรนพูดอย่างขำๆ
"อ่ะๆ อย่าบอกนะว่ามึงเชียร์คู่พี่มึงกะลักซัส"
"กูไม่ได้เชียร์นะเว้ย มึงดู! พี่กูอยู่ไหนลักซัสอยู่นั่น! เมื่อกี้มึงก็เห็นพี่กูด่าไปขนาดนั้นยังยอมให้เลย กูว่าซักวันพี่กูเสียตัวให้มันแน่"  ซิกเรนพูดอย่างมั่นใจในคำพูดของตัวเอง
"เอออ เดี๋ยวกูคอยดู"

...............................................................................................................................................

"มึงอ่ะจะลากกูมาทำไมวะ"  เจราลกระซิบกับนัตสึเบาๆทั้งที่เฮียไปนั่งจองโต๊ะพร้อมเล่นโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว
"อะไร..มึงจะให้กูมารับชะตากรรมที่ได้จากเฮียคนเดียวรึไง หึๆ ไม่มีวัน.."
"มึงมันปีศาจ!"  เจราลทำหน้าสยองใส่นัตสึก่อนจะโดนใครขัดขึ้นมา
"เอ่อ..ขอโทษนะครับตัวเล็ก"  ทั้งสองคนหันไปตามเสียงเรียกทันทีเพราะเสียงมันน่าจะพูดกับพวกเขาอยู่
"หืม..เรียกใครตัวเล็กฟร๊ะเนี่ย"  เจราลทำหน้ากวนตีนขึ้นมาทันทีพร้อมกับมองหาคนที่ตัวเล็กแต่ก็ต้องชะงักเมื่อที่ตรงนี้เขานั้นตัวเตี้ยที่สุด!  นึตสึมองเพื่อนตัวเองพร้อมกับกลั้นขำเอาไว้สุดชีวิต
"ฮึ่ม!! ปากกวนเบื้องล่างชิบผาย อยากแดกรองเท้ากูมั้ยล่ะ"  เจราลหันไปพูดกับคนผมดำและตัวสูงกว่าพวกนัตสึมากแต่ก็หล่อ แต่ปากนี่ใช้ไม่ได้นะ- -
"หึๆๆ ตัวเล็ก.. อุ้บส์"  นัตสึกลั้นขำอีกทีเมื่อมองเพื่อนตัวเอง

มองยังไงให้ตัวมันเล็กวะ..

"ว่าแต่มีอะไรหรอ"  นัตสึหันไปถามคนที่ยืนมองตัวเล็ก(?)อยู่
"คือขอทางหน่อยได้มั้ย"
"อ๋อ..อื้มๆ ขอโทษที่ขวางทางนะ"  นัตสึหลบทางให้คนตัวสูงพร้อมกับดึงเพื่อนตัวเองที่อารมครุกครุ่นให้หลบด้วย  คนตัวสูงซื้อของเสร็จก็เดินออกมาไม่วายที่จะหันมาหาพวกนัตสึที่ยืนอยู่ที่เดิมด้วย
"มีโอกาศคงได้เจอกันอีกนะ..ตัวเล็ก" คนที่ตัวสูงกว่าพูดก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากของเจราลอย่างแผ่วเบาแล้วเดินจากไป..เจราลได้แต่ยืนอึ้งพอรู้ตัวอีกทีเค้าก็เดินหายไปเสียแล้ว
"อ..กูจะไปฆ่ามัน!!! มึงปล่อยกูเลยกูจะไปฆ่ามัน!!"  เจราลทำท่าจะวิ่งออกไปแต่โดนนัตสึดึงไว้ก่อน
"ฆ่าไม่ได้เฟ้ย!"  นัตสึพูดพร้อมพยายามดึงเพื่อนตัวเองไว้อย่างสุดชีวิต
"ก็จะฆ่าอ่ะ จะฆ่าๆๆๆๆ"

ให้ตายสิ..ท่าทางแบบเนี้ยไปให้เขาฆ่าซะมากกว่า ว่าแต่คนเมื่อกี้ เป็นใครกันน้า..

"ป้าครับเอาหนมปังกับน้ำเปล่าขวดหนึ่งครับ"
"จ้ะได้แล้วจ้ะ"  เมื่อจ่ายเงินเสร็จนัตสึกับเจราลก็เดินมาหาเฮียทันที
"เป็นอะไรของมึงเนี่ย"  มิสกันถามเจราลทันทีเพราะสังเกตุเห็นเจราลที่อารมเสียตั้งแต่เดินมา
"อย่าไปสนใจมันเลยเฮีย ไม่มีไรหรอกมันแค่โดนแต๊ะอั๋ง"  นัตสึพูดขำๆแต่เจ้าตัวนี่สิไม่ขำด้วยเลยซักนิด
"ใครไปแต๊ะอั๋งมันวะ"
"ไม่รู้ดิเฮียรุ่นเดียวกับผมมั้งไม่เคยเห็นหน้า"  นัตสึตอบคำถามพร้อมยัดขนมปังเข้าปาก
"แล้วแต๊ะอั๋งยังไง?"
"จุ๊บเหม่งมัน ฮ่าๆๆๆๆ"  พอนัตสึพูดจบทั้งโต๊ะก็หัวเราะออกมาทันที
"มันน่าขำมั้ยเนี่ย!"  เจราลแว้ดขึ้นมาเมื่อไม่มีคนหยุดขำเลยแม้แต่น้อย
"โอ๋ๆ ไม่เอาดิตัวเล็กโมโหมากเดี๋ยวไม่สวยนะมึง ฮ่าๆๆๆ"  นัตสึพูดพร้อมกอดคอเจราล
"ไอห่า อย่าให้กูเจอนะกูจะฆ่าแม่ง!"
"เออเจราลมึงไปดูให้กูยังป๊อปปูล่าโหวตอ่ะ"  มิสกันหัวเราะจบก็หันไปถามเจราลทันที
"ป๊อปปูล่าโหวต???"  นัตสึโพล่งขึ้นมาเพราะไม่รู้ว่าพวกนี้คุยอะไรกัน
"เออเมื่อวานมึงไม่มานี่หว่า.. เมื่อวานอ่ะในเพจโรงเรียนเขาเปิดให้โหวตคนที่ป๊อปที่สุดในโรงเรียน ตอนเนี้ยคะแนนนำสุดก็ไอเกรย์ รองลงมาก็มึงแล้วก็เฮียตามลำดับ"
"อ๋อแหมดีเนอะ อุตส่าได้ตั้งที่2แน่ะฮ่ะๆๆ แล้วเขาปิดโหวตเมื่อไหร่"
"ก็วันนี้แหละเดี๋ยวผลคงออก แต่กูว่าจะป๊อปรึปล่าวก็ม่อสาวได้เหมือนกันแหละว่ะ"  เจราลพูดพร้อมยิ้มหล่อให้นัตสึ
"อืมมม หล่อมากครับตัวเล็ก ฮ่าๆๆๆๆ"  พอนัตสึพูดจบก็โดนเจราลตบหัวไปฉาดใหญ่ๆ
"หึๆ อยากรู้จริงใครมันเรียก ตาถั่วมาก มองยังไงให้ตัวเล็กวะฮ่ะๆๆ"  เฮียที่นั่งฟังมาซักพักก็พูดอย่างมีเลศนัย ทำให้ทั้งโต๊ะขนลุกอย่างประหลาด
"เอาเป็นว่า ตอนเที่ยงเจอกันก็แล้วกันนะ"  ฮิวจ์พูดก่อนจะชวนเพื่อนตัวเองขึ้นห้องเรียน นัตสึกับเจราลเองก็ได้เวลาขึ้นเรียนแล้วเหมือนกัน
.
.
.
"อ้าวนี่พวกเธอ..พอจะมาก็มากันครบพอจะขาดก็ขาดกันเกือบครึ่งห้องนี่เพิ่งอาทิตย์แรกเองนะ อย่าทำให้หนักใจนักสอ อ้าวเเล้วคู่นั้นหายไปไหนเนี่ย.."  อาจารย์พูดพร้อมชี้มาที่โต๊ะที่ว่างอยู่2ตัว การนั่งเรียนของโรงเรียนเป็นแบบนั่งคู่ซึ่งโต๊ะที่ว่างอยู่คือโต๊ะของนัตสึกับเจราลที่นั่งคู่กัน..
"นัตสึกับเจราลมันหายหัวไปไหนวะ"  กาซีลหันมากระซิบกับซิกเรนเบาๆ
"จะไปรู้หรอ แต่คงไม่ได้โดดเรียนหรอกมั้ง.."

ปึง!

"ขอโทษที่มาสายครับ!"  เสียงของประตูที่ถูกกระชากออกเหมือนเจ้าของมือนั่นจะพังมันให้ได้ทำให้ทั้งห้องหันไปดูทันที
"หืม? เธอสองคนน่ะชื่ออะไร"  เป็นเพราะวันเปิดเทอมไม่ได้สนใจอาจารย์ที่เข้ามาในห้อง แต่วันนี้เขาได้เห็นเต็มๆ นัตสึเบิกตาโพลงทันทีที่เห็นครูประจำชั้นของตัวเองครูประจำชั้นเองก็อึ้งไปเช่นกันที่เห็นคนที่อยู่หน้าห้อง
"เอ่อ..เจราล เฟอร์นันเดสครับ"  เจราลพูดจบก็หันไปหาอีกคนที่ยืนอึ้งไม่หาย
"มึงเป็นไรป้ะเนี่ย" เจราลสะกิดน้อยๆที่ท้องของนัตสึ
"ก..กิล..กิลดาซ.."  นัตสึพูดอย่างอึ้งๆ
"อ้าวๆนัตสึไม่ใช่หรอนั่นน่ะ เป็นเด็กห้องนี้ด้วยหรอพึ่งรู้นะเนี่ยนี่ก็..ซิกเรนหรอคงจะใช่ล่ะมั้ง"
"เอ่อ..ผมเจราลครับ"
"อ้าวหรอ แหมๆแยกยากจริงเชียวอืมม ห้องนี้มีแต่ตัวป่วนทั้งนั้นเลยนี่หว่าา..เอ้าทั้งสองคนเข้าไปนั่งที่ได้แล้ว"
"มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง.."  นัตสึโพล่งขึ้นมาทำให้ทั้งห้องหันไปสนใจนัตสึ(อีกแล้ว)
"หือ..ก็กลับมาไง..ช่างเถอะน่าก็กลับมาแล้วนี่นาให้ทำไงล่ะ งั้นเดี๋ยวให้ของฝากเอามั้ยล่ะ"
"ไม่ใช่เด็กเฟ้ย!"
"หึๆๆ เอาเถอะ! ไปนั่งที่ได้แล้ว"  นัตสึเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
"มึงรู้จักมาก่อนหรอวะ"  เจราลถามอย่างไม่แน่ใจ
"อืม..ก็..คนรู้จักของพ่อแหละ..เดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย แต่ไม่คิดว่าจะมาเป็นครูนะเนี่ย- -* รับไม่ได้สุดๆ!"  นัตสึตอบด้วยใบหน้าไม่สบอารม

ตาลุงผ.อ.รับคนแบบนี้เข้ามาเป็นครูได้ยังไงเนี่ย

"ทำไมถึงรับไม่ได้วะ.."
"ใครจะรับได้! มีครูเป็นมาเฟีย.."  พอนัตสึพูดจบเจราลก็เบิกตาโพลงขึ้นมาทันที เห็นตอนแรกก็ว่าโหดอยู่หรอกแต่ไม่คิดว่าจะเป็นมาเฟีย
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกมึง..ถ้ามึงรู้จักดีนะ หึๆ วงการมืดเลยแหละ!"
"เชี้ย! โหดสาส"
"อืมม"
"เอ้าๆ อย่าคุยกันสิเฟ้ย!"  กิลดาซหันมาพูดแล้วหันไปเขียนบนกระดานต่อ คาบเรียนดำเนินไปแบบเรียบง่ายแต่สำหรับเด็กเก๊อย่าง 5/1 คงเป็นอะไรที่ทรหดมากเพราะส่วนมากไม่ค่อยมีเด็กเรียนอยู่ในห้องเท่าไหร่หรอก  คาบแรกจบไปคาบต่อไปก็ตามมาติดๆ ทำเอาพวกขี้เกียจเรียนร้องโห่อย่างช่วยไม่ได้

ตืด!

          โทรศัพท์ที่อยู่ใต้เก๊ะสั่นครืดเพราะข้อความจากโปรแกรมไลน์ทำให้นัตสึเปิดมันมาดูอย่างช่วยไม่ได้ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วอีกทีเมื่อข้อความที่ถูกส่งมาเป็นของใครก็ไม่รู้ เมื่อเช็คดูแล้วไอดีของมันคือเบอร์ที่ส่งข้อความมาเมื่อเช้า

'เดี๋ยวพักน้อยเข้าไปหา พักนี้ไม่ต้องลงนะ มีเรื่องจะคุย '

ใครอีกวะเนี่ย!

"มึงมีคนมาขอเบอร์กูจากมึงป้ะ"  นัตสึขมวดคิ้มยุ่งหันไปถามเจราลที่กำลังกินขนมอยู่ข้างๆ
"หือ..ไม่ๆๆ ไม่มีอ่ะ มีไรป่าว.."  เจราลพูดทั้งที่ขนมยังเต็มปาก
"ป่าวๆ แต่มึงอ่ะไม่กลัวเจ๊แกด่ารึไงกินขนมในคาบ"
"อะไรอันนี้ไม่เกียว มึงมีอะไรไม่บอกกูเราะ"
"มีอะไรที่ไหนล่ะ.."  ทั้งสองคนเถียงกันโดยไม่ได้สังเกตุว่าครูที่อยู่หน้าชั้นหันมามอง
"อะแฮ่ม! นัตสึคุงเจราลคุง ทำอะไรกันคะ.."  ครู(ที่เป็นกระเทย)ดัดเสียงเป็นผู้ชายเเล้วถามเสียงเหี้ยมทำเอาคนทั้งห้องขนหัวลุกไปเป็นแถบ
"ครูอย่าสนใจเลยมันจู๋จี๋กัน"  ซิกเรนหันไปตอบครูแบบหน้าตาย
"ไอซิกเรน!!!"  ทั้งสองคนเรียกพร้อมกัน
"อะไรกันเนี่ย จริงหรอซิกเรนคุง"
"จริงสิครู! ผมจะโกหกทำไม.."  คำตอบของซิกเรนทำเอานัตสึกับเจราลมองหน้ากันอึ้งๆ
"แหมอะไรกันเนี่ยครูไม่นึกเลยว่าพวกเธอจะกินกันเอง อะไรนี่เล่นเซ็กส์เฟรนด์กันหรือยังไงฮะ"  ครูพูดจบทั้งห้องก็แซวกันทันที

ไอสัสซิกเรน!!!!!!!!!!!!!!!!

"ไม่ใช่ครู ครูอย่าไปเชื่อมันสิ"  นัตสึหันไปตอบครูทั้งๆที่ยังมีเสียงของทั้งห้องแซวกันไม่หยุด
"อ้าวๆอะไรกันนัตสึ นอกใจคุณชายเกรย์แล้วหรือยังไงคร้าบ ฮ่าๆๆๆๆ"  เพื่อนในห้องหันมาแซวนัตสึทำให้เสียงเเซวกังขึ้นมาดังกว่าเดิมอีก
"อ้าวรักสามเศร้าหรอกเหรอ"
"เฮ้ยเจราล! อย่านะเว้ยคนนี้คุณเกรย์เขาหวง ฮ่าๆๆๆ"  เพื่อนในกลุ่มของลักซัสโพล่งขึ้นมาทำให้เสียงแซวมีได้ไม่หยุดหย่อน เพื่อนในห้องส่วนมากก็เด็กเก่าของแฟรี่เทลทั้งนั้นจึงรู้เรื่องที่นัตสึกับเกรย์มีเรื่องด้วยกันบ่อย กลุ่มนักจิ้นในโรงเรียนจึงเอาไปจิ้นกันต่างๆนาๆทำให้ทั้งห้องพากันแซวไม่หยุด
"โอ๊ย!!! แซวหาพ่อมึงรึไงนี่ห้องเรียนไม่ใช่ตลาด!!!"
"ฮิ้ววๆๆๆๆ" นัตสึตะโกนด่าพวกที่แซวยิ่งทำให้เสียงของทั้งห้องดังขึ้นยิ่งกว่าเดิม เกรย์หันหน้ามามองนัตสึเล็กน้อยแล้วยักคิ้วแบบกวนทรีนให้
"อ้าวเงียบๆๆ หนูเป็นเพื่อนกันอย่ากินกันเองสิหนู"  เสียงของครูดังขึ้นมาก็พอทำให้ทั้งห้องเงียบลงไปบ้างแต่เดี๋ยวเดียวเท่านั้นแหละ
"โธ่ครู ครูไม่รู้อะไร..เพื่อนกันมันส์ดี"  กาซีลก็สมทบเข้าไปอีก- -*
"เอากีทีก็เพื่อนกันน"

ให้ตายเถอะ..

"อ้าวหมดคาบแล้วนิ ไปพักได้จ๊ะ"
"อะไรมึงทำหน้าแบบนั้นทำไม เป็นผัวกูมันไม่ดีตรงไหนฮะ"

กล้าถามนะไอสัส!!!

"อืมมดี ดีมากไอสัส!"  ขนาดปล่อยพักยังไม่มีคนลงไปเลยซักคน-*-

ปึง!!

เสียงเปิดประตูทำให้คนทั้งห้องหันไปมองด้วยสายตางงๆ 

"นัตสึอยู่ป้ะ"  คนเปิดประตูหันไปถามคนที่อยู่แถวนั้นด้วยสายตางงๆ
"อยู่ๆ เฮ้ยนัตสึ!  มีคนมาหาว่ะ"
"ไอโลกิ? มันมาหามึงทำไมวะ"  เจราลหันมาถามหน้าอึน
"จะไปรู้เหรอ"  นัตสึตอบหน้าตายแล้วเดินไปหาโลกิหน้าห้อง
"มีอะไร"
"ไปด้วยกันหน่อย"  โลกิพูดจบก็คว้าข้อมือบางออกไปทันที โดยไม่รอให้เจ้าตัวได้ขัดขืน โลกิลากนัตสึมาที่บันไดเล็กที่ไม่ค่อยมีคนใช้
"พากูมาทำไมเนี่ย!"  นัตสึโวยวายทันทีที่ถูกลากมาโดยไม่บอกไม่กล่าว
"เออขอโทษๆ แค่จะมาคุยเรื่องลูซี่"
"เออกูรู้แล้ว!"
"รู้..?"
"อืมรู้..รู้ว่ามึงกับลูซี่คบกันอยู่ไง"  นัตสึตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"มึงรู้แล้วทำไมยัง.."
"อ้าว ก็ผู้หญิงมันเล่นด้วยผู้ชายที่ไหนจะห้ามใจไหวจริงป้ะล่ะ"  โลกิกระชากคอเสื้อของนัตสึทันทีที่พูดจบ
"เลิกกับลูซี่เถอะกูขอร้อง"
"อะไรวะ..ขอร้องคนเขาทำแบบนี้เหรอ"  โลกิปล่อยคอเสื้อของนัตสึที่จับไว้ในตอนแรก
"กูขอร้อง..เลิกกับลูซี่เหอะ"  โลกิพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมาก
"หึ! งั้นช่วยอะไรอย่างดิ"  นัตสึพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเลศนัยสุดๆ
"ช่วยอะไร"  โลกิถามอย่างสงสัย
"ก็ช่วย..."